در شب‌های عزاداری گاهی جنبه‌ی غم و مصیبت و هم‌دردی غلبه می‌یابد و برخی مردم دچار اشتباه می‌شوند. اما امروز روز صلابت، شجاعت، شهامت، ایثار و عشق به آخرت و لقاءالله(سبحانه و تعالی) است. امروز روز صلابت حسینی، عباسی، زینبی و صلابت بزرگسالان، خردسالان و مردان و زنان است. امروز روز یقین، ایمان، چشم‌داشت پاداش الهی، توکل، طلب رضایت خداوند(سبحانه و تعالی) و پذیرش قربانی است. امروز روز پیروزی خون بر شمشیر است؛ خونی که در رگ‌های شما جریان دارد و نسل‌هاست در حال پیروزی بر شمشیر است. خون حسین جاری در رگ‌های نسل شما، بزرگ‌ترین پیروزی‌ها را بر شمشیر امریکا، صهیونیست و تکفیریانی رقم زد که می‌خواستند این امت را ذلیل کنند، به آن خنجر بزنند و بر آن تسلط یابند.

  بر راهپیمایی‌های بازگشت غزه و عملیات‌های دلاورانه در کرانه‌ی باختری درود می‌فرستیم و همچنین بر این تعهد قاطعانه‌ی سیاسی و مردمی فلسطینی‌ها در جهت نفی سازش و خضوع در برابر اراده‌ی آمریکا و معامله‌ی ظالمانه‌ی قرن.

  ملت یمن حدود چهار سال است هر ساعت در حال تجربه‌ی پیوسته‌ی کربلاست.

  والله همه روز قیامت از موضوع یمن سؤال می‌شوند چون این سکوت، آن جنایت‌کاران قاتل را به ادامه‌ی جنایت‌ها و وحشی‌گری‌شان در حق زنان، کودکان، شهروندان و در و دیوار یمن مظلوم و عزیز و غریب تشویق می‌کند.

  ایران چند هفته‌ی دیگر وارد چالشی بسیار بزرگ و خطرناک می‌شود. یعنی آغاز اجرای تحریم‌های امریکا علیه جمهوری اسلامی ایران. همه‌ی ما می‌دانیم سردمداران امریکا هر لحظه تلاش می‌کنند و به همه‌ی پایتخت‌های جهان می‌روند تا جمهوری اسلامی را محاصره کنند و جلوی خرید نفت ایران توسط کشورهای جهان را بگیرند.

  به واسطه‌ی پشتیبانی مستمر جمهوری اسلامی بود که مقاومت لبنان توانست خاک لبنان را آزاد کند، اسیران را باز گرداند و علیه دشمن اسرائیلی، توازن بازدارندگی ایجاد کند.

  جمهوری اسلامی، اولین کسی بود که وقتی داعش داشت همه‌ی استان‌ها و شهرهای مقدس عراق را درمی‌نوردید، به فریاد ملت عراق پاسخ گفت.

  جمهوری اسلامی ایران که به موضوع مظلومان، مستضعفان و مخصوصا ملت‌های منطقه متعهد است، این حق را بر ما دارد که در برابر محاصره، تحریم‌ها و فشار، به لحاظ سیاسی، رسانه‌ای، مردمی، روحانی و در همه‌ی سطوح در کنارش بایستیم. این پایین‌ترین مرتبه‌ی ایمان است.

 اسرائیلی‌ها خشمگین و نگران هستند. خشمگین هستند چون پروژه‌شان در منطقه شکست خورده است. اسرائیلیان به حوادث سوریه و قبل از آن عراق و قبل‌تر آن لبنان بسیار دل بسته بودند اما همه‌ی این توهمات نقش بر آب شد. اسرائیلیان می‌دانند که خط مقاومت در حال بازگشتی قدرتمندتر از همیشه است. اسرائیلیان می‌دانند که کشورهای تازه‌ای به خط مقاومت پیوسته‌اند و برخی ملت‌ها که بیرون از نبرد با دشمن اسرائیلی بوده‌اند، امروز با قدرت و انسجام وارد این نبرد شده‌اند.

  چند روز قبل وزیر جنگ اسرائیل به مناسبت جنگ 1973 گفت:«باید بدانیم دو تغییر استراتژیک بزرگ در خاورمیانه رخ داده است. اول: دشمنانمان موشک‌هایی دقیق به دست آورده‌اند. دوم: جبهه‌ی داخلی، در جنگ آینده، جبهه‌ی اصلی است. اگر در جنگ 1973 سربازان در جبهه می‌جنگیدند و مردمان تل آویو این‌جا با قهوه و روزنامه نشسته بودند، امروز دیگر همه چیز تغییر کرده است.»

  مقاومت موشک‌های دقیق و غیر دقیق و تسلیحاتی در اختیار دارد که اگر اسرائیل جنگی بر لبنان تحمیل کند، دچار سرنوشت و وضعیتی خواهد شد که هیچ وقت فکرش را هم نمی‌کرده است.

  در زمان‌های قدیم و پیش از 1982 اسرائیل وقتی لبنان را تهدید می‌کرد می‌گفت بیروت را می‌گیرم. امروز چیزی در زمینه‌ی گرفتن بیروت می‌شنوید؟ دوران این موضوع تمام شد. چرا؟ چون لشکرکشی به لبنان و رسیدن به بیروت نیازمند نیروی زمینی است. این کار به وسیله‌ی نیروی هوایی، موشک و ناو ممکن نیست. آن ارتشی که به لبنان لشکرکشی می‌کرد تا به بیروت برسد دیگر وجود ندارد. آن از آن طرف موجود نیست و این طرف در لبنان، قدرت دیگری به وجود آمده است.

  من در پناهنگاه نیستم اما حضور من در مکان نامعین و این‌که الله (سبحانه و تعالی) به این بنده‌ی فقیرش که شبانه‌روز می‌کوشید بکشیدش، عمر داده است، نشان ناکامی و ناتوانی شماست. مهم این نیست که من از پناهگاه صحبت می‌کنم یا از جای دیگر. مهم این است که بیرون از سخنرانی چه اتفاقی می‌افتد و شما از نیروها، تجهیزات، امکانات، موشک‌ها و شمار عظیم رزمندگان مؤمن صاحب‌اراده و باکفایت حزب الله خبر دارید. که در هر صورت امروز کتاب «ترس» که در آمریکا منتشر شده درباره‌ی آن صحبت می‌کند. شما به خوبی می‌دانید که مشکل حزب الله این نیست که فلانی در جایی پنهان شده، موضوع بسیار بزرگ‌تر از این‌هاست. به نظر بنده پناه بردن به این توصیف، نشان‌دهنده‌ی بی‌چارگی منطق و ضعف رسانه‌ها و بی‌بهایی بهانه‌های اسرائیل است.

  این حق ماست که در موضع قدرت و پیروزی و بازدارندگی باشیم. و همه‌ی این روحیه، عزم، اراده، نشاط و سلحشوری را از حوادث ۱۳۸۰ سال قبل این روز گرفته‌ایم.

  بزرگ‌ترین، سخت‌ترین و خطرناک‌ترین مصیبت، آن چیزی بود که از سر گذراندیم. خطرات پیش رو به سیاهی و بزرگی حوادث سال‌ها و دهه‌های گذشته نخواهند بود.