آن‌چه از هفت سال پیش تا اکنون جریان دارد جنگ ۳۳ روزه‌ای عظیم در وسعت منطقه‌ای است؛ جنگی که می‌خواهد همان اهداف و همان پروژه و همان آروزهای جنگ ۳۳ روزه‌ی سال ۲۰۰۶ را محقق سازد.

  به برگزاری این مراسم اصرار داریم تا افق‌ها را بگشاییم؛ برای مقابله با موج‌های نا امیدکنندگی، سبک‌شمارندگی و از بین برنده‌ی ارده‌ها و برای مقابله با دعوت به تسلیم.

 ما درگیر جنگ آگاهی، جنگ اراده و جنگ امید هستیم. این‌ها عناوین حقیقی جنگی است که امروز و در سال‌های گذشته، و در آینده با آن روبرو هستیم.

 اسرائیل در تمام تاریخش اگر نیاز به اقدامات دفاعی داشت آن را در جنوب لبنان اجرا می‌کرد. هیچ وقت اقدام دفاعی در شمال فلسطین وجود نداشت. کار به جایی رسیده است که برای اولین بار در تاریخ رژیم صهیونیستی در شمال فلسطین برنامه‌های دفاعی برای مقابله با پروژه‌ی آزادی الجلیل [توسط حزب الله] در حال اجراست. همچنین هر سال رزمایش‌هایی بر اساس این برنامه‌ها برگزار می‌شود و اقدامات میدانی صورت می‌گیرد و از اجرای صحیحشان اطمینان حاصل می‌شود.

 حزب الله از ارتش اسرائیل قوی‌تر است. مقاومت لبنان از ارتش اسرائیل قوی‌تر است. چون هیچ وقت در آزادسازی لبنان در سال ۲۰۰۰ و جنگ ۳۳ روزه در سال ۲۰۰۶ مسئله تعداد نیرو، امکانات، سلاح و موشک نبوده است.

 امیرالمومنین(علیه السلام) در جمله‌ای می‌گوید:« جنگ به نوبت است. روزی برای ما و روزی بر ما و برای دشمن‌مان. تا آن‌که خداوند صداقت ما را دید و بر ما پیروزی و بر دشمن‌مان خواری را نازل کرد. (خطبه‌ی ۵۶)» نفرمود تا آن‌که خدا سلاح، موشک‌ها، تجهیزات یا نفراتمان را دید. فرمود تا آن‌که خدا صداقت ما را دید. این همان صداقت، اخلاص و ایمانی است که مردم، رزمندگان و خانواده‌های مقاومت در سال ۲۰۰۶ به وسیله‌ی آن جنگیدند و امروز این ایمان قوی‌تر و شدیدتر شده است.

 اگر مقاومت درلبنان در سال ۲۰۰۶ شکست می‌خورد، می‌خواستند سوریه را هم سرنگون کنند. چون اگر مقاومت لبنان سال ۲۰۰۶ شکست می‌خورد، نیروهای چند ملیتی را وارد لبنان می‌کردند. اسرائیل می‌دانست که اگر وارد [لبنان] شود نمی‌تواند دوام بیاورد پس آمریکایی‌ها، فرانسوی‌ها، انگلیسی‌ها، ایتالیایی‌ها و... را می‌آوردند و در لبنان مستقر می‌شدند و مرزهای بین لبنان و سوریه را می‌بستند و سوریه را برای سرنگونی محاصره می‌کردند. خب این رخ نداد و این هفت سال برای سرنگونی سوریه به روش دیگری آمدند و این جنگ جهانی را بر سوریه تحمیل کردند.

 اسرائیلی‌ها امیدوار بودند که جهان در نتیجه‌ی تحولات سوریه جولان را به اسرائیل بدهد و آن را برای اسرائیل به رسمیت بشناسد؛ چه در اثر طولانی شدن جنگ سوریه و یا در نتیجه‌ی سرنگونی حکومت.

 جامعه‌ی بین‌الملل و دنیا امروز در صف ایستاده و می‌خواهد روابطش را با رهبری و حکومت سوریه سامان بدهد. محض اطلاعتان بگویم کسانی هم که در این صف ایستاده‌اند امروز بیشتر از آنکه دیپلمات‌ها باشند سازمان‌های اطلاعاتی سرتاسر دنیا هستند. چون امروز همه‌ی دنیا از بازگشت ده‌ها هزار نفر [جنگجویی] که از سرتاسر دنیا به عراق و سوریه آورده بودند و حالا باید به کشورهایشان برگردند بیمناکند که [بعد از این بازگشت] در آن‌جا چه خواهند کرد. برای همین است که آنها نیازمند سوریه و همکاری امنیتی با آن هستند.

 اسرائیلی‌ها آرزو داشتند ارتش سوریه فروبپاشد... همین دیروز لیبرمن داشت چه می‌گفت؟ من نمی‌گویم؛ این حرف اوست: «این طور که پیداست ارتش سوریه به صورت ارتشی بزرگ‌تر و قوی‌تر از هر زمان دیگری بازخواهد گشت!»

 این مدت نتانیاهو هر روز درباره‌ی سوریه صحبت می‌کند و به باقی‌ماندن حکومت و نظام و رهبری و حتی ارتش سوریه رضایت داده و نبرد امروزش یک تکدی‌گری سیاسی است برای این‌که ایران و حزب الله در سوریه باقی نمانند. (خنده) امروز خواندم که برخی از تحلیل‌گران و روزنامه‌ها نوشته بودند بنده امروز می‌خواهم خبر عقب‌نشینی حزب‌الله از سوریه را اعلام کنم. در چه عالمی به سر می‌برید؟ (خنده)

 با این جنگ ویران‌گر و محاصره‌ی شدید، آمریکایی‌ها و اسرائیلی‌ها و هم‌پیمانانشان انتظار داشتند غزه تسلیم شود و در مقابل غذا و دارو و برق و آب، هرگونه سازشی از جمله معامله‌ی قرن و امثال معامله‌ی قرن را، هرچند به قیمت نادیده گرفتن حقوق فلسطین بپذیرد. ولی غزه با وجود این‌که دنیا تنهایش گذاشت، زانو نزد و تسلیم نشد و امضا نکرد و تازه شروع به تثبیت دوباره‌ی معادله‌های مقاومت کرد: بمباران در مقابل بمباران، خون در برابر خون، آتش در برابر آتش.

 در فلسطین هیچ گروه، دولت، مردم و مقاومت و هیچ شخص یا نهاد فلسطینیی وجود ندارد که این معامله را تأیید کرده باشد. این یک. در فلسطین رهبر یا مرد یا نماینده‌ای از سوی ملت فلسطین وجود ندارد که مسئولیت امضای معامله‌ای بپذیرد که قدس را بدهد و آن را پایتخت دائمی صهیونیست‌ها قلمداد کند. هرگز. فلسطینی‌ها این را اعلام کرده‌اند. خب، معامله بدون امضای طرف فلسطینی، حتی اگر بخواهند آن را با توسل به زور اجرا کنند، اگر فلسطینیی آن را امضا نکند، فایده ندارد.

 امروز از ضاحیه در لبنان به اهالی ضحیان در صعده‌ی یمن عرض می‌کنم که: ای مردم عزیز و بزرگوار و شریف و به‌ویژه ای خانواده‌ی کودکانی که به شهادت رسیدند، یقین بدانید کسی که شما را کشت همانی است که کودکان ما را در ضاحیه و قانا کشت؛ کسی که خون زنان و کودکان شما را ریخت همانی است که خون ما را در لبنان ریخت. سلاح همان سلاح، خط همان خط، طرف‌ها همان طرف‌ها، اراده همان اراده، تصمیم همان تصمیم و هدف همان هدف است. و همان طور که خون کودکان و زنان ما در لبنان پیروز شد، خون کودکان شما در یمن هم پیروز خواهد شد، چراکه پشت این خون‌ها حق و مردانی و رهبرانی هستند که با این جنایت‌کاران خون‌ریز قاتل بی‌احساس، بی‌اخلاق و بی‌شرف کنار نخواهند آمد.

 چهره‌ی سعودی در جهان عرب و اسلام که میلیاردها دلار برایش خرج کردند تا آن را کشور خیر و نیکی جلوه دهند، امروز در ذهن جهانیان چگونه است؟ کشور کسانی که این جنبش‌های داعشی و تکفیری را صادر کردند که جهان عرب و اسلام را نابود کرد و وحشیانه‌ترین کشتارها را در جهان عرب و اسلام مرتکب شد و امنیت جهان را تهدید می‌کند.

 الان می‌شنویم می‌گویند سعودی از نظرش درباره‌ی معامله‌ی قرن برگشته. بسیار خوب. اما چرا برگشته؟ چون فهمید که این پیمان یک راه حل انتحاری است.

 یکی از خوبی‌های شرایطی که به آن رسیده‌ایم این است که دیگر جنگ را کنار گذاشته‌اند. دیگر کسی ما را با جنگ تهدید نمی‌کند. کسی ما را از جنگ نمی‌ترساند. با این حال اگر کسی باز می‌خواهد جنگ راه بیاندازد خوش آمده؛ بسم الله. ما از جنگ نمی‌ترسیم و بابت جنگ نگران نیستیم. برایش آماده هستیم و ان‌شاءالله در آن پیروز خواهیم شد. این یک امر قطعی است. به همین علت به نظر می‌رسد گزینه‌ی جنگ کنار رفته.

  حرفم این نیست که تحریم‌ها تأثیر ندارند، قطعا دارند. نباید لجبازی و انکار کنیم. اما تحریم‌ها به اراده، عزم، اصرار و همچنین توان ما صدمه نمی‌زنند.

  ما بر گفت‌وگو و ارتباط سران سیاسی اصرار داریم. بر خودداری از اردوکشی خیابانی تأکید داریم. بر امنیت لبنان، که ارزشمندترین دارایی‌مان است، شدیدا اصرار داریم.

 می‌خواهم تأکید کنم پرونده‌ی مقابله با فساد یک صحبت انتخاباتی نبود، یک پروژه‌ی جدی است. ما پرونده تشکیل دادیم و در حال تنظیم رویکرد و برنامه و تدوین پرونده‌ها و سندها و اطلاعات هستیم. اما آغاز کار، از هنگام تشکیل کابینه است.

  اگر کسی خیال می‌کند راه انداختن نبرد سیاسی یا نبرد داخلی، به خدمات و توسعه کمک می‌کند یا موجب خدمات و توسعه می‌شود و مشکلات معیشتی را حل می‌کند، در اشتباه است. این کارها کشور را به جای دیگری می‌کشانند. اگر کسی تصور می‌کند فحاشی، لعن، تهمت و در هم کوبیدن همه چیز موجب توسعه می‌شود، این‌طور نیست. این موجب افزایش دشمنی‌ها، کینه‌ها و مشکلات می‌شود و کشور را ویران می‌کند. اگر ما در این کشور، خواستار توسعه‌ی کشور هستیم، نیازمند همکاری، هم‌افزایی، گفت‌وگو، تحمل متقابل و هم‌یاری بیش‌تر مردم هستیم تا بتوانیم توسعه و خدمات بیش‌تری بدهیم. این طرز تفکر برخی مردم یا افراد، به توسعه منتهی نمی‌شود بلکه کشور را به ورطه‌ی نابودی می‌کشاند. ما نمی‌خواهیم کشور را به ورطه‌ی نابودی بکشانیم. به لحاظ اخلاقی، میهنی، شرعی، دینی و برادری چنین اجازه‌ای نداریم. در زمینه‌ی توسعه باید مثل کسی رفتار کنیم که می‌خواهد انگور بخورد، اما اگر می‌خواهید باغبان را بکشید، انگور لبنان نیز با باغبان از بین می‌رود. آن وقت سر همدیگر را به بهانه‌ی خودرن انگور خواهیم برید. پس موضوع نیازمند نوع دیگری از نگاه است. این موضوع با وارد آوردن فشار توسط مردم به مسئولان و نیروهای سیاسی منافات ندارد. این موضوع با انتقاد منافات ندارد.

  شرّی به جان کشور افتاده است؛ مخصوصا در شبکه‌های اجتماعی. برخی رسانه‌ها به گونه‌ای رفتار می‌کنند که دیگر هیچ کوچک و بزرگی هیچ حرمت و کرامتی نخواهد داشت. در گذشته چند روزنامه، تلویزیون و رسانه وجود داشت و انسان می‌توانست با آن‌ها گفت‌وگو کند و شرایط مهار شود اما امروز هر کسی که در خانه‌اش نشسته یک رسانه به نام شبکه‌های اجتماعی دارد. خدا می‌داند ارتش سایبری اسرائیل، فلان کشور خلیج، امریکا، سی.آی.ای یا… که روی ما کار می‌کنند، نفوذ می‌کند و ما هم راه می‌افتیم پشت سرشان. یک نفر یک توئیت می‌کند و یک کشور فرو می‌ریزد. فقط با یک توئیت. ما نیازمند عقل، آرامش، مسئولیت‌پذیری، ضبط نفس و تأثیر نگرفتن از هجمه‌ها هستیم.

  اگر کسی خواستار توسعه‌ی لبنان است، باید خواستار همکاری امل و حزب الله باشد. اگر کسی می‌خواهد امل و حزب الله را درگیر کند یعنی توسعه، برق، آب، مدرسه، مجلس توسعه‌ی بعلبک هرمل و درمان مشکلات معیشتی را نمی‌خواهد. چنین کسی می‌خواهد ما را به جای دیگری بکشاند. اجازه دهید با شما شفاف صحبت کنم: می‌خواهد ما را به جای دیگری بکشاند که ما آن‌جا نخواهیم رفت. حرفم را به خاطر بسپارید. این خطاب به همه‌ی کسانی است که پشت شبکه‌های اجتماعی نشسته‌اند و همه‌ی کسانی که در خارج در کمین‌اند. بنده کاملا می‌دانم چه می‌گویم. ما به آن‌جا نخواهیم رفت. جنبش امل و حزب الله تصمیم تاریخی گرفته‌اند که با هم باشند، با هم ادامه دهند، با هم فداکاری کنند، با هم ایستادگی کنند و با هم در برابر مشکلات بایستند. می‌خواهم یادآوری کنم که در ۱۴ آگوست [۲۰۰۶] موضع‌گیری رؤسا، جریان‌ها، احزاب و مناطق لبنان اساسی بود اما آن موضع‌گیری که پیروزی را پایه گذاشت و همه‌ی موضع‌گیری‌های ملی بر مبنای آن بنا شد، پیوستگی وجودی حزب الله و جنبش امل بود.

  ای مردم، کسی در کمین ماست. در کمین محیط و هواداران مقاومت است تا بر سر برق و آب با هم بجنگیم. نمی‌گویم برق و آب مهم نیستند. مهم‌اند. توسعه و وضع معیشتی مهم است اما شیوه‌ی درمان این موضوعات، همکاری و تفاهم و هم‌افزایی است.