وقتی حضور این جمعیت‌های گسترده و عظیم را مشاهده می‌کنیم کاملا پی می‌بریم که با وجود تلاش دشمنان بین المللی و منطقه‌ای قدس برای میراندن، لغو و محاصره‌ی روز جهانی قدس در طی ده‌ها سال گذشته، حضور و طراوت و نشاط مناسبت این روز که امام خمینی آن را اعلام کرد، هر روز در حال افزایش است.

  با وجود حوادث منطقه‌مان در هفتاد سال گذشته مخصوصا حوادث داخلی سال‌های ۲۰۱۱ به این‌سو در چندین کشور عربی و اسلامی و مشکلات، شبهه‌ها، فتنه‌ها و… که آفریدند، این حضور گسترده تأکید می‌کند موضوع قدس با قدرت در ذهنیت، وجدان، عقول، قلوب، ایمان و احساسات فرزندان این امت در سرتاسر جهان و همه‌ی کشورها حضور دارد و زنده است.

  قدس به عنوان پایتخت رژیم اشغالگر اسرائیل توسط آمریکا به رسمیت شناخته شد. با توجه به سیاست‌های آمریکا و دولت‌های پیاپی‌اش، این موضوع قابل پیش‌بینی بود. پس از این رخداد، نبرد بر سر این است که جهان و کشورهای جهان به‌ویژه کشورهای عربی و اسلامی این موضوع را به رسمیت نشناسند و تسلیم آن نشوند.

  صهیونیست‌ها از زمان اشغال قدس شرقی در سال ۱۹۷۶ در حال تلاش برای ایجاد تغییر جمعیتی قطعی در بخش شرقی شهر قدس و همچنین تمام این شهر هستند.

  واقعیت در دو نبرد اخیر یعنی تغییر جمعیتی و حرم شریف و مسجد الاقصی این است که ساکنان عرب مسلمان و مسیحی قدس شرقی، بیش‌ترین مسئولیت را در این نبرد بر عهده دارند. دل‌بستگی اصلی به آن‌هاست.

  در ۵۰ سال گذشته با وجود افزایش شهرک‌ها، ساخت آپارتمان‌ها، الحاق مجموعه‌های مسکونی و فشار بر فلسطینی‌ها به وسیله‌ی سلب حقوق شهروندی، ظلم، سلب امنیت، تخریب خانه‌هایشان به بهانه‌های مختلف، نبود فرصت‌های شغلی و شرایط سخت معیشتیْ اسرائیل و دولت دشمن نتوانسته است در پیکره‌ی جمعیتی قدس مخصوصا قدس شرقی، تغییر قطعی‌ای ایجاد کند.

  امروز مردان، زنان، کودکان و کهنسالان بیت المقدس به نیابت از همه‌ی امت یک میلیارد و پانصد میلیون نفری مسلمانان که دفاع از بیت المقدس و مسجد الاقصی بر آنان واجب است، با دست خالی به پاسداری از حرم شریف و مسجد الاقصی ایستاده‌اند.

  چند ماه پیش اهالی بیت المقدس در اطراف مسجد الاقصی به مدت چند شبانه‌روز دست به نبردی در برابر هرگونه تغییر از جمله گیت‌های الکترونیک زدند و حضور بسیار قدرتمند و فعالانه و جهادی‌شان موجب شد دولت دشمن عقب‌نشینی کند.

  امروز پاسدار هویت و اماکن مقدس بیت المقدس در درجه‌ی اول، اهالی این شهر هستند. اگر بتوانند باقی بمانند. فقط بتوانند در قدس و در خانه‌های خودشان بمانند و سر کار بروند. با وجود کمبود فرصت‌های شغلی، شرایط سخت معیشتی و شرایط سختی که محاصره‌شان کرده اگر فقط در خیابان‌های قدس راه بروند و دیده شوند و شما بتوانید فلسطینی‌ها و زنان فلسطینی و نماز در مسجد الاقصی و کلیسای رستاخیز را ببینید، اگر فقط همین کار را بکنند و نه سلاحی بردارند، نه چاقو بزنند، نه عملیات امنیتی یا نظامی خاصی انجام دهند، این کار به خودی خود عظیم‌ترین، بزرگ‌ترین و مهم‌ترین جهادی است که از دست اهالی بیت المقدس بر می‌آید.

  دیروز سخنان یکی از مسئولان فلسطینی را گوش می‌کردم که می‌گفت: عرب‌های خلیج به صاحب یکی از خانه‌های مجاور حرم گفته‌اند خانه‌اش را ۲۰ میلیون دلار می‌خرند.

  برای این‌که بتوانیم به ایستادگی اهالی بیت المقدس کمک کنیم، یک چیز روشن لازم است؛ پول، کمک خیریه و هدیه از سوی کشورها، ثروتمندان و حتی ملت‌ها و مردمی که امکانات محدود و ساده‌ای دارند. امروز این خط مقدم دفاع از مسجد الاقصی، مقدسات و هویت شهر است. این یک مسئولیت است.

  قدس باید بار دیگر در زمینه‌ی روحی، سیاسی، رسانه‌ای و فرهنگی به عنوان اولویت امت، رسوخ بخشیده شود.

  زبان‌ها و قلم‌هایی در جهان عرب پیدا شده‌اند که می‌گویند: صهیونیست‌ها و اسرائیل در زمینه‌ی فلسطین و قدس از حق تاریخی و دینی برخوردارند. طبیعتا این آغاز یک خطر فرهنگی و دینی است. این یک دروغ و امر ساختگی و تحریف دین است.

  در منطقه‌ی ما چیزی که از زعامت‌ها، نظام‌ها و دولت‌ها پاسداری می‌کند، یا ملت‌ها هستند و یا آمریکا. فعلا واقعیت این است.

  ترامپ درباره‌ی برخی کشورهای منطقه گفت: دولت‌ها، حکومت‌ها و نظام‌هایی در منطقه وجود دارند که اگر ما یک هفته رهایشان کنیم، سرنگون می‌شوند. خودشان هم این را می‌دانند. آمریکا برای این‌که یک هفته و حتی یک روز رهایشان نکند، چه خواسته‌ای دارد؟ اسرائیل، به‌رسمیت‌شناختن اسرائیل، قدس و پایان موضوع فلسطین. این‌ها منافع استراتژیک آمریکا هستند. پس قیمت پاسداری از زعامت‌ها، نابودی قضیه‌ی فلسطین است. معادله این است.

  در ۱۰۰، ۷۰ یا ۸۰ سال گذشته استدلال‌های فقهی بسیاری در زمینه‌ی حرام دانستن رانندگی زنان شنیدیم… حتی به این‌جا می‌رسید که اگر زن رانندگی کند روی توان جسمی‌اش، توان فرزندآوری‌اش و… تأثیر می‌گذارد… ناگهان پادشاه متوجه شد که رانندگی زنان حلال است و عالمان درباری آمدند و همه‌ی استدلال‌های فقهی ۷۰ ساله را تراشیدند و حلال شد! همین اتفاق امروز در زمینه‌ی فلسطین و قدس در حال وقوع است.

  بسیاری از مردم آرزو دارند موضوعی به نام موضوع فلسطین وجود نداشته باشد. می‌گویند این دیگر چه کار سختی است. دوست دارند وظیفه‌ای به نام آزادسازی فلسطین و قدس بر عهده‌ی مسلمانان نباشد و از آن رها شوند و به کار خودشان برسند. بهترین چیز در چنین وضعیتی آن است که عده‌ای شیخ پیدا شوند و چنین فتوایی بدهند.

  در روز قدس ۲۰۱۸ دل‌بستگی به نسل‌های آینده است. آن‌ها به نا امیدی، فراموشی، جابجایی اولویت‌ها و خارج شدن فلسطین از دایره‌ی توجه نسل‌های آینده‌ی داخل و خارج فلسطین دل بسته‌اند. نبرد ما بر سر نسل‌های آینده و موضع‌گیری، فرهنگ و حضور این نسل‌ها در عرصه‌های نبرد است. با وجود سختی‌ها امروز باید از این دروازه و زاویه وارد نبرد شویم.

  وقتی می‌گوییم ۳ یا ۴ هزار زخمی یعنی ۳ یا ۴ هزار احتمال شهادت. گلوله وقتی شلیک می‌شود برای کشتن شلیک می‌شود. اما این‌که به کتف فرد اصابت کند یا به دستش یا به پایش یا به سرش، مسئله‌ی دیگری است.

  اکثریت قاطع این ده‌ها هزار نفر که هر جمعه در نقطه‌ی صفر مرزی و مرزها حضور پیدا می‌کنند، پسران و دختران جوان هستند. اکثر شهیدان نیز جوانان هستند. این یک نقطه‌ی امید بسیار قدرتمند است.

  در لبنان اگر به جوانان بگوییم بیا اسلحه برداریم و برویم در جبهه‌ها بجنگیم، انگیزه دارد اما اگر بگوییم بیا راهپیمایی کنیم شاید استقبال نکند و بگوید من را ببرید به جبهه، نمی‌خواهم بروم راهپیمایی. اما وقتی جبهه همان راهپیمایی و هماوردی و سینه‌سپر کردن مقابل گلوله‌های جنگی باشد، واکنش نسل‌های غزه را می‌بینید. همچنین دختران و پسران جوان کرانه‌ی باختری را می‌بینید که با خودرو، چاقو و هر وسیله‌ای مبارزه می‌کنند.

  امروز همه‌ی ملت فلسطین، گروه‌های مقاومت، ملت و دولت فلسطین برای پذیرش «معامله‌ی قرن» تحت فشارهای شدید روانی، سیاسی، روحی، مالی، اقتصادی‌اند. اولین چیزی که، موفقیت یا شکست «معامله‌ی قرن» را مشخص می‌کند، موضع ملت فلسطین است.

 اما وقتی سراغ جهان عرب می‌آییم، می‌بینیم امروز در هر کشور عربی که زیر فشار و یوغ خط آمریکایی اسرائیلی سعودی است هیچ کس حق ندارد نفس بکشد. حق ندارد در مسائل مرتبط با قدس و فلسطین نفس بکشد تا چه رسد به این‌که تظاهرات، برنامه، نشست یا تجمع ترتیب دهد!

  ایمان واقعی این است. ایمان واقعی یعنی راهپیمایی صدها هزار نفری برای دفاع از قضیه‌ی اول عرب‌ها یعنی قدس و فلسطین در زمان فروگذاری و خیانت عرب‌ها و وقتی عرب‌ها تو را می‌کشند، هواپیماهای عربی فرزندانت را تکه تکه می‌کنند، عرب‌ها غذایت را قطع می‌کنند و محاصره‌ات می‌کنند… عرب واقعی این‌ها هستند نه آن دجال‌هایی که صبح و شام این‌ها را می‌کشند و خونشان را می‌ریزند.

  اگر کسی در سعودی کسی نامی از روز قدس ببرد، زندانی می‌شود و انگ همکاری اطلاعاتی با ایران، حماس، جهاد و حزب الله را به او می‌زنند و می‌گذارندش در لیست تروریست‌ها و به اعدام محکوم می‌شود و به شمشیر می‌سپارندش. اتهام‌ها آماده است.

  ملت یمن زیر بمباران برای قدس تظاهرات می‌کند. برای تفریح تظاهرات نمی‌کنند. تظاهراتشان زیر بمباران و مرگ است. کاملا مثل اهالی غزه. آن وقت برخی کشورها با آمریکا و اسرائیل علیه قدس و فلسطین توطئه می‌کنند. شما کدام طرفید؟ کنار چه کسی ایستاده‌اید؟ آیا این سال‌ها کافی نیست که برخی بفهمند حق کجاست و باطل کجاست و ظالم و مظلوم در این مسئله چه کسانی هستند؟

  مردم، پیران، جوانان، زنان و کودکان فوعه و کفریا جمع می‌شوند و می‌گویند با وجود این‌که در محاصره و در معرض تهدید و گرسنه هستیم، از قدس دست بر نمی‌داریم. مایه‌ی امید و نقطه‌ی قوت این‌جاست. این نشان می‌دهد همان‌گونه که امام خمینی می‌خواست با تعیین روز قدس چنین چیزی محقق شود، قدس به یک موضوع عقیدتی و ایمانی تبدیل شده و از دایره‌ی بازی‌ها و بازار سیاست خارج شده است.

  جمهوری اسلامی با هیچ کدام از این دشمنان آمریکایی - اسرائیلی - خلیجی مواجه نمی‌شد، اگر امام خمینی روز اول می‌آمد و می‌گفت: برادر، ما ایران هستیم و از یک حکومت طاغوتی خارج شده‌ایم و روستاهای فقیر داریم و گرفتار محرومیت و گرسنگی و سهل‌انگاری و بی‌کاری و… هستیم و کاری به فلسطین نداریم. حتی لازم نبود اسرائیل را به رسمیت بشناسند.

  برادران و خواهران، طبیعی است که هر کس با ایران سر دشمنی داشته باشد، خود را هم‌پیمان اسرائیل بیابد.

  به همه‌ی کسانی که مثل چند ماه پیش به سرنگون کردن نظام اسلامی در ایران دل بسته‌اند تا بتوانند یک تحول عظیم در محیط استراتژیک ایجاد کنند، می‌گویم: دل‌بستگی‌های شما وهم و سراب هستند.

  امروز در روز جهانی قدس سال ۲۰۱۸، کسانی که در شکست داعش سهیم بودند، در بغداد رژه‌ی نظامی انجام می‌دهند.

  عراقی که آمریکا آن را یک کشور اشغالی می‌خواست، آن‌گونه نشد و نخواهد شد.

  امروز ما در سال ۲۰۱۸ قرار داریم و بحمدالله (عز و جل)، بزرگ‌ترین و مهم‌ترین بخش‌های سوریه و دمشق و اطراف دمشق امن شده است و حکومت تسلط و حضورش را بر این مناطق باز یافته است.

  ای صهیونیست‌ها، اعتراف کنید در سوریه شکست خوردید، در زدن ستون خیمه‌ی مقاومت در منطقه ناکام شدید و دل‌بستگی‌هایتان به گروه‌های تروریستی نقش بر آب شد. به این اذعان کنید سپس بنشینید صفحه‌ی جدید را باز کنیم که شما نامش را گذاشته‌اید: خروج ایران و حزب الله از سوریه. همچنین برخی کشورهای خلیج امروز این نبرد را جدی گرفته‌اند و در حال دست و پا کردن دستاورد تازه‌ای برای خودشان هستند. معتقدند روسیه در زمینه‌ی اخراج ایران و حزب الله با آن‌ها همکاری کرده است.

  در هر زمان، هر مکان و هر منطقه‌ای که رهبران سوریه به واسطه‌ی شرایط میدان و منافع ملی و نژادی سوریه بگویند حزب الله حضور نداشته باشد، ما ممنون خواهیم شد! احساس نمی‌کنیم کسی شکستمان داده است. اجازه دهید دار و دسته‌ی کشورهای خلیج و اسرائیل این را بدانند: ما خوشحال و خوشوقت خواهیم بود. وقتی جوانان، مردان و برادرانمان را به لبنان، روستاها، خانه‌ها و خانواده‌های خودشان بازگردانیم، خوشوقت خواهیم بود و احساس پیروزی و انجام وظیفه می‌کنیم.

  اگر همه‌ی جهان جمع شوند که خروج از سوریه را بر ما تحمیل کنند، نمی‌توانند از سوریه بیرونمان کنند. فقط یک راه وجود دارد. این‌که رهبری سوریه بگوید: بچه‌ها خسته نباشید و ممنون.

  دیروز نتنیاهو آمد و گفت امام خامنه‌ای می‌خواهد بار دیگر به غنی‌سازی اورانیوم بازگردد تا سلاح هسته‌ای بسازد و ۶ میلیون یهودی ساکن فلسطین را بکشد. این‌ها دروغ است. اولا ایران نمی‌خواهد سلاح هسته‌ای بسازد. ثانیا هیچ کس نمی‌خواهد ۶ میلیون یهودی ساکن فلسطین اشغالی را بکشد. گفتمان ما، ملت فلسطین، ملت‌های عرب و اسلام، حتی می‌توانم ادعا کنم گفتمان اسلام و گفتمان ما در مقاومت این است که: ما نمی‌خواهیم کسی را بکشیم، چیزی را ویران کنیم یا کسی را در دریا بیاندازیم. بسیار متمدنانه به شما می‌گوییم: سوار کشتی‌ها و هواپیماهایتان شوید و به کشورهایی بازگردید که از آن‌ها آمدید. یهودیان اصلی اهل فلسطین در فلسطین بمانند اما متجاوزان اشغالگر شهرک‌ساز که از همه‌جای جهان آمده‌اند وسائلشان را جمع کنند و بروند.

  اگر بر اشغال‌گری اصرار بورزید، جنگ بزرگ منطقه، حال به هر دلیلی، فرا خواهد رسید. و آن روز، روزی است که همگی در قدس نماز خواهیم گزارد.