
روشن است که ما امروز داریم در ضاحیهای در لبنان زندگی میکنیم که همچنان مانند همهی منطقه در دایرهی خطر و تهدید اسرائیل است. ولی گفتند ما میخواهیم همینجا بمانیم، همینجا را بسازیم، به همین خانههایمان برگردیم، همینجا زندگی کنیم و همینجا بمیریم. این پیام این جشن و این دستاورد است.

چند روز پیش آماری بود که میگفت اسرائیلیان روزهای پایانی جنگ، در جنوب لبنان چهار میلیون بمب خوشهای ریختند و البته این در برابر رقم حقیقی چیزی نیست!

پس از جنگ مقاومت به شدت آماج حمله بود البته از منظر اجتماعی و معیشتی.

این طبیعت مسئله، زمامداری و حکومت است. فساد، بروکراسی، بازیهای سیاسی، بحرانهایی که کشور با آنها مواجه میشود، همهی اینها قاعدتا نیاز به درمان دارند. کار باید صورت بگیرد ولی امکانش وجود ندارد!

دورانی که ما بیخانمان میشدیم در حالی که آنها از خانههای غصبیشان خارج نمیشدند، ما مهاجرت میکردیم در حالی که آنها نمیکردند، خانههای ما نابود میشد در حالی که خانههای آنان پابرجا میماند، ما می ترسیدیم در حالی که آنها نمیترسیدند پایان یافته. بلکه به شما میگویم دوران بقای ما و نابودی آنها فرا رسیده.

هر ساختمانی در ضاحیه تخریب شود، در مقابل چندین ساختمان در تل آویو تخریب میشود.

امروز نه تنها میتوانیم همهی شهر تل آویو را هدف قرار دهیم، بلکه ان شاءالله و به حول و قوهی الهی میتوانیم هدفهای بسیار دقیقی در تل آویو و بلکه هر کجای فلسطین اشغالی را بزنیم.