بیانات
9 بهمن 1382
سخنرانی سید حسن نصرالله، دبیر کل حزب الله لبنان، در جشن گرامیداشت آزادگان
| فارسی
| عربی
| صوت
| «
ما امتی هستیم که به انسان و کرامت و جایگاه انسان ایمان داریم و این که خداوندْ جهان و آسمان‌ها و زمین و دنیا و آخرت را برای انسان آفرید، ۱۲۴هزار نفر از اولیای برگزیده‌ی خود را به عنوان پیامبر برای انسان فرستاد و کتاب‌های آسمانی‌اش را برای انسان نازل کرد. انسان نزد ما حرمت دارد، چه آن هنگام که زنده است و چه آن هنگام که مرده. این قرآن ماست که می‌فرماید:«مَنْ أَحْيَاهَا فَكَأَنَّمَا أَحْيَا النَّاسَ جَمِيعًا- هر کس انسانی را زنده کند گویی همه‌ی مردمان را زنده کرده است. (مائده/۳۲)» به همین دلیل است که ما برادران در بندمان را فراموش نکردیم و نمی‌کنیم و خود را به فراموشی نزدیم و نمی‌زنیم. انسان، مسئولیت ماست.
ما امتی هستیم که غم آن‌ها را به ورطه‌ی یأس، نا امیدی و ناکامی نمی‌اندازد و شادی و پیروزی آنان را گرفتار خودبرتربینی، تکبر و انانیت نمی‌کند. ما امتی هستیم که به انسان و کرامت و جایگاه انسان ایمان داریم و این که خداوندْ جهان و آسمان‌ها و زمین و دنیا و آخرت را برای انسان آفرید. انسان، مسئولیت ماست. اجازه دهید در مورد این دشمن که جنگی سخت میان ما و او در جریان است و به درنده‌خویی و سبعیت او اذعان داریم نکته‌ای بگویم زیرا حتی اسلام از ما می‌پذیرد و ما را دعوت می‌کند اگر دشمن نکته‌ی مثبتی دارد به آن اذعان کنیم. صهیونیست‌ها به هر دلیلی به اسیران، مردگان و جسد مردگان‌شان توجه دارند و این مسئله باید محترم شمرده شود. ما دشمن خونی اسرائیل هستیم ولی بنده می‌گویم ما به این دشمنی که به اسیران و جسد سربازانش احترام می‌گذارد و شبانه روز برایشان می‌کوشد و اعلام می‌کند حاضر است گاهی قیمت‌های بسیار سنگینی را برای بازگرداندن‌شان بپردازد احترام می‌گذاریم. باید اشتباهی را که اگرچه پیش‌تر به آن توجه داشتیم اما همه از جمله رسانه‌های ما گرفتارش شدند اصلاح کنیم. وقتی در مورد تبادل اسیران صحبت می‌کنیم در واقع باید بگوییم آن‌چه این روزها اتفاق افتاد، مبادله‌ی اسیر با گروگان بود. مبادله‌ی اسیرانی که از سرزمین‌های اشغالی لبنان ربوده شدند با گروگان‌هایی که از خانه‌هایشان ربوده شدند. معادله‌ی واقعی این است. بعضی افراد این روزها گفتند عملیات تبادل بر این امر صحه می‌گذارد که روش‌های مسالمت‌آمیز نتیجه‌بخش است! بنده به این افراد می‌گویم روش‌های مسالمت‌آمیز متکی به مقاومت که سه سرباز را در یک عملیات نظامی و یک افسر ذخیره را در یک عملیات امنیتی به چنگ می‌آورد ممکن است نتیجه‌بخش باشد اما روش‌های مسالمت‌آمیز متمرکز بر ضعف، سرسپردگی و بوسیدن آستان سفارت آمریکا در عوکر به هیچ نتیجه‌ای نمی‌رسند. بگذارید واقع‌نگر باشیم. بحثی وجود ندارد که راه مقاومت به نتیجه می‌رسد. به قول علما قطعا، یقینا و تحقیقا به هدف می‌رسد. اما در مورد راه‌های دیگر بحث هست. شاید برسند و شاید نرسند. ظن و احتمال است. اما این‌جا ما در حال گام برداشتن در مسیر یقین هستیم. ما اهل یقین، راه مقاومت را بر می‌گزینیم و نمی‌پذیریم در مسیر ظن، شک و احتمال گام برداریم زیرا می‌خواهیم تباه نشویم و عزیزان، امت و اماکن مقدس‌مان را تباه نکنیم. ما نمی‌خواهیم این موفقیت را که امروز مقاومت اسلامی به دست مجاهدانش رقم زده است برای یک مجموعه، حزب، گروه و حتی کشور لبنان باشد. ما می‌خواهیم این موفقیت به یک فرهنگ، گزینه و روش تعلق بگیرد و آن فرهنگ، روش و گزینه‌ی مقاومت است. جامعه‌ی بین المللی باید ببیند چه کسی آدم‌ربایی را در لبنان شروع کرد. لبنانی‌ها یا اسرائیلی‌ها؟ آیا ما ابتدا اسرائیلیان را ربودیم؟! یا آن‌ها بودند که خاک ما را اشغال و خانه‌های ما را ویران کردند، زنان و مردان کودکان ما را کشتند و برایمان زندان‌های عظیم انصار یک، انصار دو، خیام و عتلیلت را ساختند و باقی‌مانده‌ی عزیزان را به زندان‌های داخلی انداختند؟ کاری که ما انجام دادیم، واکنش بود. وقتی کوفی عنان پس از آزادسازی جنوب به دیدار بنده آمد به او گفتم ما می‌توانیم چند هفته یا چند ماه صبر کنیم و تو باید برادران را از زندان‌ها آزاد کنی تا آزادسازی در آن زمینه‌ها نیز کامل شود و اگر نه… در هر صورت جامعه‌ی بین الملل باید مسئولیت‌پذیر باشد ولی آن‌ها هیچ کاری نکردند. آن‌چه ما انجام دادیم واکنشی قانونی بود و تا زمانی که دشمن مشغول تجاوز و زندانی کردن باشد ما به واکنش‌های قانونی‌مان ادامه می‌دهیم. ما در مذاکرات از موضع قدرت مذاکره می‌کنیم تا به چیزی دست پیدا کنیم اما در میدان هر کس به ما تجاوز کند با او برخورد می‌کنیم و هزینه خواهد پرداخت. این حسابش جداست. حزب الله پس از تبادل که امروز این‌جا و در خیابان‌ها جمع شده است و درون همه‌ی دل‌ها و خانه‌ها حضور دارد دقیقا همان حزب الله پیش از تبادل است و عزم، ایمان، یقین و اصرارش بر ادامه‌ی راه مقاومت که با رقم زدن این موفقیت بر صحتش تأکید کرد، افزایش یافته. این که بعضی افراد از بهانه‌ندادن دست دشمن صحبت می‌کنند ما را ناراحت می‌کند. این دشمن وقتی منافعش تجاوز به لبنان، سوریه یا هر کشور دیگری را ایجاب کند، کی به بهانه نیاز داشته است؟! شنیدم یکی از تحلیل‌گران سیاسی اسرائیل گفت: ثابت شد که آن‌ها چهارپا هستند و حزب الله سوارشان شده است. بنده می‌گویم: بله، درست است و علت این مسئله هم آن است که سمیر قنطار را نگه داشتید. آن احمق‌ها از اشتباهات گذشته عبرت نمی‌گیرند. وقتی از لبنان خارج شدند، مزارع شبعا را نگه داشتند. درست است؟ وقتی از لبنان خارج شدند، برادران را در زندان‌ها نگه داشتند. اگر وقتی از لبنان خارج شدند برادران را آزاد می‌کردند چیزی با عنوان مسئله‌ی اسیران میان لبنان و دشمن باقی می‌ماند؟ حتی ممکن بود باب این مسئله بر روی فلسطینیان، عرب‌ها و… بسته شود. دشمن باید همین الآن سمیر قنطار را آزاد کند و چون نمی‌کند بنده به شما تأکید می‌کنم در آینده پشیمان خواهد شد. جایز نیست که من آزاد و روز عید کنار خانواده‌ام باشم و این برادران زندانی باشند. در کنار این چهره‌های پاک و لبخند و اشک خانواده‌ی اسیران و در جشن مجاهدان و مقاومان باید از امام مجاهدان و مقاومان و بنیان‌گذار این روش در لبنان، حضرت امام ربوده‌شده سید موسی صدر، یاد کنیم. هیچ وقت در مقاومت از کسی پاداش و جایزه طلب نکرده‌ایم. ما در حال ادای واجب هستیم و بر کسی منت نداریم. تلاشمان این است که اگر خداوند روز قیامت از آن‌چه کردیم از ما سؤال کرد پاسخی داشته باشیم. اما از شما برای مقاومت هم‌بستگی و هم‌دردی می‌خواهیم و هم‌کاری برای بازگرداندن امام مقاومت، موسی صدر، به لبنان. مایی که امروز رو به روی شما ایستاده‌ایم و در جهان عرب می‌بینیدمان، که هستیم؟ ما فرزندان امام موسی صدریم، ما شاگردان اوییم، ما پای منبر او بزرگ شدیم، ما راه و روش او را دنبال کردیم.