بهانه انتشار این ویژه‌نامه، نخستین سالگرد تهاجم وحشیانه رژیم اشغالگر به غزه است؛ باریکه‌ای که تنها شش کیلومتر عرض دارد و با 5/1 میلیون نفر، از بیشترین تراکم جمعیتی در دنیا برخوردار است! حمله‌ای که در آن 1400 نفر که یک‌سوم آن‌ها کودک بودند، جان خود را از دست داده و 20 هزار نفر بی‌خانمان شدند. جدیدترین جنایتی که صهیونیست‌ها مرتکب شدند، استفاده از بمب‌های فسفری بود که زخم‌های روانی، فیزیکی و احساسی آن هیچ‌گاه برای این نسل از مردم – به‌خصوص کودکان - برطرف نخواهد شد. اما فاجعه غزه تنها 22 روز نبود. محاصره از دو سال قبل شروع شده بود و مردم در تأمین ابتدایی‌ترین نیازهای خود هم دچار مشکل بودند. پس از ترک نیروها نیز با توجه به عدم امکان ورود سیمان، امکان هیچ‌گونه بازسازی‌ای وجود نداشته‌است. با توجه به محاصره زمینی، هوایی و دریایی، مصر تنها راه ورود به‌دنیای خارج برای مردم فلسطین است که با تصمیم اخیر صهیونیست‌ها جهت ساخت دیوار فلزی، امکان رسیدن کوچکترین کمکی را از بین می‌برد. در این ویژه‌نامه از راویانی استفاده کردیم که با چشم خود شرایط بغرنج ساکنان غزه را دیده‌اند و بهترین افراد بودند برای روایت آن‌چه که بر مردم مظلوم غزه گذشته و می‌گذرد.طبق هماهنگی‌های انجام شده، مقرر شده بود که مصاحبه‌ای با یکی از برجسته‌ترین مقامات حماس در غزه انجام شود و سئوال‌های روشنگرانه‌ای از او پرسیده شود. اما در شرایط بحرانی غزه که هر لحظه احتمال حمله گسترده مجدد صهیونیست‌ها می‌رفت، به‌دلیل مسائل امنیتی، به فرصت دیگری موکول شد.  شنیدن، خواندن، دیدن و فکر کردن درباره غزه بسیار سخت و دردآور است، اما سکوت جایز نیست؛ صدای مظلومیت آن‌ها باید به گوش همه برسد...

از: سید حامد نعمت‌اللهی