«من مطمئن هستم که پیروزی انقلاب اسلامی در ایران به رهبری امام خمینی (رحمت‎الله‎علیه) در اندیشه و دل شهید فتحی شقاقی اثر بسیاری گذاشته است. وی قاطعانه به من گفت که من به حمل اسلحه برای مقابله با رژیم اسراییل با عقیده اسلامی اشتیاق داشتم؛ ولی پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران (سال 1979) ایمان من فزونی یافت و اطمینان پیدا کردم که این بیداری اسلامی که امام خمینی (رحمت‎الله‎علیه) آغازگر آن بود در اسلام در مقابله با صهیونیست‎ها و مزدوران غربی آن‎ها ادامه یابد.»

این‎ها گوشه‎ای از سخنان احمد جبرییل، دبیرکل جبهه خلق برای آزادی فلسطین و از پیش‎کسوتان مبارزه با رژیم صهیونیستی است که دقیقا یک‎سال قبل و در ایامی که هنوز خبری از «بیداری اسلامی» و «سقوط دیکتاتور‎های عرب» نبود، مطرح شد و امروز در حالی در آستانه شانزدهمین سالگرد شهادت دکتر فتحی ابراهیم شقاقی قرار داریم که سرهنگ جنایتکار لیبی «معمر قذافی» در ادامه موج دیکتاتورافکن «بیداری اسلامی» در آغوش السابقون خود، صدام، جا خوش کرده و جهانی را با مرگ رذیلانه‎اش سر خوش کرده است. همان قذافی که به باور بسیاری از مسئولان جهاد اسلامی در ماجرای ترور دکتر شقاقی هم دخیل است، چراکه شهید شقاقی در آخرین سفر خود برای حل مشکل فلسطینیانی که از لیبی اخراج شده بودند، مخفیانه به این کشور سفر کرد و ملاقاتی هم با سرهنگ داشت و در مسیر بازگشت از همان سفر بود که توسط تروریست‎های موساد به شهادت رسید. گویا قذافی مسئولیت از صحنه به در کردن هر اندیشمند مسلمانی که برای اعتلای اسلام و نیز وحدت پيروان مذاهب و ادیان مختلف تلاش می‎کرده را بر عهده داشته است، خواه «سیدموسی صدر» روحانی متفكرشیعه باشد یا «فتحی ابراهیم شقاقی» طبیب اندیشمند اهل تسنن. اما مهم این است که اکنون با سپری شدن حدود دو دهه از شهادت غریبانه دکتر شقاقی و بیش از سه دهه از ناپدید شدن امام موسی صدر، جماعت بسیاری نام و یادشان را بزرگ می‎دارند و به‎دنبال یافتن کوچک‎ترین خبری از سید لبنان لحظه‎شماری می‎کنند و همان‎ها بلکه جماعتی بیشتر در مرگ سرهنگ مجنون، شادمانند و کنجکاوانه به‎دنبال صحنه‎‎ها و جزییات بیشتری از نحوه هلاکت او می‎گردند.

می‎فرمایند «مداد العلماء افضل من دماء الشهداء» چراکه این قلم و اندیشه متفکرین است که مجاهدین را تربیت کرده و نقشه راه را ترسیم می‎کند و هر دوی این‎ها در فتحی شقاقی جمع شده بود. او پیش از آن‎که تفنگ در دست بگیرد با سلاح قلم جوانان بسیاری را به راه مبارزه با دشمن غاصب و تلاش برای آزادی فلسطین عزیز (که او آن را مهم‎ترین مسأله جوامع اسلامی می‎دانست)، رهنمون ساخت و آن‎هنگام که به تقدیر ایام به جهاد مسلحانه پا گذاشت بازهم قلم را بر زمین نگذاشت تا به‎درستی از سوي رهبر معظم انقلاب «مجاهد مؤمن‎ و شجاع‎ و متفکر و مخلص» لقب بگیرد. او حقیقتا الگوی امام خمینی را تنها راه‎حل و آلترناتیو اسلامی می‎دانست‎ و استراتژی هوشمندانه وحدت شیعه و سنی را در پیش گرفته و برای تحقق آن تلاش می‎کرد. بی‎شک جای خالی او در روشنگری و راهبری جوانان مسلمان عرب در روزگاری که هر روز تحولی جدید و بدیع رخ می‎دهد، به‎شدت احساس می‎شود. راهش پررهرو باد .