فرازها:

سید ذوالفقار یک فرمانده جانباز و اسیر بود. رد پای وی در همه‌ی میدان‌های مقاومت در برابر اشغال از جمله لبنان، فلسطین و عراق و همه‌ی عرصه‌های دفاع از مقاومت از جمله لبنان، سوریه و ایران دیده می‌شود. او کوهی استوار، قاطع همچون شمشیری برنده، پیشگام و بی‌باک از مرگ، پرکار و فوق العاده باهوش بود. وی قدرت و احساسات را توأمان داشت. در میدان نبرد همچون شیری غران و در زمان رقت مانند مادری مهربان بود. در سختی‌ها استوار بود. هنگامی که ندای دادخواهی را می‌شنید پاسخ می‌گفت. در لحظه‌ی محبت حاضر بود همه چیزش حتی جان و خون و دارایی‌اش را به تو ببخشد. وی فرمانده آزادسازی خاک، بازگرداندن اسیران، انهدام هسته‌های جاسوسی و مزدوری و عرصه‌ی دفاع از مقاومت بود. او ذوالفقار فرزند علی و عباس زینب بود. پرچمی که او بلند کرد هیچ گاه به زمین نیافتاد. وی با خدای خود عهد کرده بود که از سوریه جز پیروز یا شهید باز نگردد و همزمان پیروز و شهید بازگشت و آرزوها و نقشه‌های تکفیریان و سرورانشان در سوریه نقش بر آب شد. سید ذوالفقار فرمانده نبرد خوشه‌های خشم در ۱۹۹۶ بود که به توافق آوریل و پایه‌ریزی برای آزادسازی ۲۰۰۰ منجر شد و موجب شد شیمون پرز نتواند بار دیگر نخست وزیر شود و نشست شرم الشیخ بی‌نتیجه بماند و طرح سازش ذلیلانه‌ی لبنان با اسرائیل از بین برود.

چند روز پیش یک شهروند معمولی لبنانی که هیچ گونه آموزش نظامی یا امنیتی ندیده بود و وابسته به هیچ گروهی نیز نبود توانست با عبور از خط مرزی لبنان و فلسطین بیش از ده کیلومتر با پای پیاده به داخل خاک فلسطین برود و به یک ایستگاه اتوبوس در شهرک «کریات شمونه» برسد! این موضوع اسرائیلیان را وحشت‌زده کرده و آنان را متوجه پوچ بودن تمهیدات امنیتی‌شان ساخته است. اسرائیل اعلام کرده قصد دارد ساخت دیوار بلند سیمانی را در مرز لبنان جلو بیاندازد. جالب آن‌جاست که این مصوبه در سالروز «یوم النکبه» اعلام می‌شود. این نشان می‌دهد دوران تیره‌روزی ملت‌ها و جنبش‌های مقاومت به سر رسیده و البته در زمینه‌ی نظام‌های عربی این شرایط همچنان وجود دارد. این حادثه در حالی رخ داد که اسرائیل سال‌هاست در مرزهایش دوربین‌های مداربسته‌ی بسیار پیشرفته نصب کرده است. اسرائیلی‌ها در غزه مجبور شده‌اند علاوه بر روی زمین، زیر زمین را نیز دیوار بتنی بکارند. این موضوع اعتراف به پیروزی قاطعانه‌ی لبنان و شکست سخت اسرائیل است. لبنانی‌ها و فلسطینی‌ها با وجود این که در سرزمین‌هایی کوچک با جمعیت کم و شرایط سخت اقتصادی زندگی می‌کنند و مانند برخی کشورهای عربی از نفت و گاز و صف‌های بی‌پایان تسلیحات -حتی بیش از نفرات- برخوردار نیستند به اسرائیل فهمانده‌اند که نمی‌تواند در لبنان و حد اقل غزه بماند. این همان اسرائیلی است که در گذشته حتی بدون مذاکره از کشورهای عربی امتیاز می‌گرفت. کشیدن این دیوار نشان‌دهنده‌ی هراس اسرائیل از آینده‌ی نزدیک و دور است.

از سال ۱۹۴۸ وقتی یک لبنانی به مزرعه‌اش می‌رفت نمی‌دانست زنده بر می‌گردد یا نه. اسرائیل روستاها را ویران می‌کرد و به پایگاه‌های ارتش هجوم می‌برد و می‌کشت و اسیر می‌گرفت. هیچ جای خاک لبنان امنیت نبود. اسرائیل طرف قدرتمند، متجاوز، مسلط و با اعتماد به نفس بود و ما طرف نگران و هراسیده. اسرائیل می‌آمد و زن و کودک و پیر و جوان ما را می‌کشت. اما امروز آن‌ها حتی از شهروندان ما که در این سوی مرز رفت و آمد می‌کنند می‌ترسند و حتی نمی‌خواهند چشمشان به آن‌ها بیافتد و دیوار می‌کشند. این به لحاظ محاسبات جنگ روانی و امنیتی دستاورد بسیار بزرگی است. این دیوار آن‌ها را از خدا و مردان خدا حفظ نخواهد کرد. مقاومت هیچ گاه با سخنرانی تهدیدهای پوچ نکرده است. این تجربه‌ی طولانی‌مدت اسرائیل با ماست. آن‌ها می‌ترسند چون می‌دانند احتمالا جنگ آینده به داخل خاک فلسطین کشیده خواهد شد و هیچ نقطه‌ای در داخل فلسطین نیست که موشک‌ها و گام‌های مقاومان به آن‌جا نرسد. در هر صورت این دیواری که کشیده‌اند برای ما خوب است. دیگر نمی‌توانند هر موقع خواستند سیم‌خاردارها را ببرند و وارد خاک لبنان شوند. یکی دو دروازه خواهند گذاشت و ما نیز پای همان دروازه‌ها منتظرشان خواهیم بود. لبنان دیگر آن کشوری نیست که گروهان موسیقی ارتش اسرائیل بخواهد اشغالش کند، نیروهایی که در جنگ ۳۳ روزه در وادی الحجیر منهدم شدند برگزیده‌ی گردان‌های ویژه‌ی اسرائیل بودند.

۲۵ روز از اعتصاب غذای ۱۵۰۰ فلسطینی در زندان‌های فلسطین اشغالی می‌گذرد و همچنان جهان عرب و سازمان‌های بین المللی ساکتند. دیروز نیز دختری ۱۶ ساله به نام فاطمه حجیجی در فلسطین اشغالی با گلوله‌ی پلیس به شهادت رسید. در روزهای آینده قرار است نشست خلیجی- آمریکایی، عربی- آمریکایی و اسلامی- آمریکایی در عربستان برگزار شود. قبلا همه‌ی مردم برای حج به عربستان می‌رفتند و در روزهای آینده قرار است سران کشورها به حج ترامپ بروند. ببینیم این‌ها شجاعتش را دارند که درباره‌ی مسائل فلسطین با ترامپ که حامی مطلق اسرائیل است صحبت کنند؟ و از مطالبات بشری و نه سیاسی این زندانی‌ها چیزی بگویند؟ که البته نخواهند گفت. قطعا درباره‌ی اسیران، قدس، اماکن مقدس و مسجد الاقصی صحبتی نخواهند کرد بلکه صحبت از سوریه، یمن، عراق و لبنان -احتمالا از منظر سوریه- خواهد بود.

به کسانی که تاریخ منطقه را به قبل و بعد از نشست آینده‌ی ترامپ در عربستان تقسیم می‌کنند، کنفرانس شرم الشیخ را یادآوری می‌کنیم. آن روز همه‌ی سران جهان در کنفرانس حضور داشتند: کلینتون، ژاک شیراک، از روسیه اگر اشتباه نکنم یلتسین و همه‌ی کشورهای عربی. در بیانیه‌ی پایانی از حزب الله، حماس و جهاد نام بردند. اما چه شد؟ «و به سراغ اعمالى كه كرده‌اند رفتیم و آن را چون گردى پراكنده بر باد دادیم. (فرقان/۲۳)». آن روز همه‌ی جهان آن‌جا بودند اما امروز حتی سه‌چهارم جهان هم در این کنفرانس نیستند. کشورها فقط آمده‌اند ببینند اگر هنوز نفت یا دلاری در عربستان هست آن‌ها را هم بدزدند و ببرند.

مأموریت مقاومت در رشته‌کوه‌های شرقی لبنان تمام شد و به زودی ما پایگاه‌هایمان را در آن منطقه به ارتش لبنان تحویل خواهیم داد چون ما جایگزین حکومت نیستیم و ای کاش از ابتدا حکومت مسئولیتش را بر عهده گرفته بود. الحمدلله به برکت خون شهیدان امنیت در این مناطق برقرار شده است. همچنین حضور نیروهای ارتش سوریه در آن سوی مرزها تثبیت شده است و ما آن سوی مرزها نیز حضور اندکی برای هماهنگی خواهیم داشت. در هر صورت اگر کسی خیال می‌کرد یا مدعی بود حضور ما مانع بازگشت خانواده‌ها به محل زندگی‌شان است ما این مناطق را ترک کردیم.

یک پرونده‌ی دیگر نیز هست که می‌خواهیم ببندیمش. مدام در تریبون‌های سیاسی و رسانه‌ای می‌گویند حزب الله در صدد تغییر دموگرافیک در سوریه و لبنان است. در حالی که اهالی روستاهای محل درگیری فقط به دلایل امنیتی خانه‌هایشان را ترک کردند و امروز که درگیری‌ها پایان یافته است می‌توانند برگردند. اگر ما در پی تغییر دموگرافیک بودیم اصلا در آن مناطق حاضر نمی‌شدیم بلکه اجازه می‌دادیم داعش بیاید و روستاها را پاکسازی کند و همه را بکشد و سپس وقتی همه چیز تمام شد بر می‌گشتیم و مناطق خالی از سکنه را پس می‌گرفتیم! اگر می‌خواستیم شیطانی عمل کنیم می‌توانستیم این کار را بکنیم. اما جوانان و شهیدان ما سه زمستان در مناطق کوهستانی به مرزبانی پرداختند تا تعرضی به کشور صورت نگیرد. همه‌ی مردم، مردم ما، همه‌ی خون‌ها، خون ما، همه‌ی نوامیس، نوامیس ما، همه‌ی اموال، اموال ما و آبروی ایشان آبروی ماست. ما به همه‌ی مدعیان و سازمان‌های بین المللی گفتیم بیایید بررسی کنید در روستاهای بازپس‌گرفته‌شده کسی از ملیت‌های دیگر یا مذاهب دیگر یا اهالی مناطق دیگر ساکن شده است؟ صریح بگویم بیایید ببینید آن‌جا شیعه وجود دارد؟ این حرف‌ها بخشی از تحریک مذهبی است.این ترکیه، سعودی، قطر و آمریکا و گروه‌های مورد حمایت این‌ها هستند که به دنبال تغییر دموگرافیک هستند و نه‌تنها به پاکسازی دینی و مذهبی می‌پردازند بلکه حتی بر اساس وابستگی‌های سازمانی یکدیگر را تکفیر می‌کنند. کشتارهای اخیر باغ‌های شرقی دمشق و مانند این کشتارها بهترین شاهد برای این موضوع است. دیروز مجلس شرعی جبهه‌ی النصره بیانیه‌ای داده است و گروه‌های مخالف مسلحی را که در کنفرانس آستانه شرکت کرده‌اند خائن و کافر دانسته، در حالی که این گروه‌ها همه اهل سنت هستند.

بنده خطاب به افراد مسلحی که در مناطق اطراف عرسال حضور دارند می‌گویم: بچه‌ها، بگذارید اهالی لبنان به باغ‌ها و مزارع خود بازگردند. این ملت در این مدت بسیار درد کشیده است. اگر شما حاضر باشید ما به عنوان حزب الله -چون همچنان حکومت لبنان حاضر به گفتگو با حکومت سوریه نیست- حاضریم تضمین کنیم همچون همه‌ی سازش‌هایی که در حال انجام است، واسطه شویم تا با نظام به سازش برسید. می‌توانید با سلاح شخصی و به همراه خانواده‌هایتان از مناطق درگیری خارج شوید. اجازه دهید این پرونده را ببندیم. اگر شما بخواهید این سازش ممکن است. من نمی‌خواهم حرف تحریک‌آمیز بزنم اما اگر کسی در این مناطق هست که با این افراد و گروه‌ها رابطه دارد به آن‌ها بگوید ما حاضریم همکاری کنیم. دیگر تشکیل جمهوری عرسال امکان ندارد. تمام شد. ما نمی‌خواهیم کسی را سرزنش کنیم و هیچ کس هم نمی‌خواهد جشن پیروزی بگیریم فقط می‌خواهیم جلوی خونریزی بیش‌تر را بگیریم و منافع همه حفظ شود.

در زمینه‌ی انتخابات من نمی‌خواهم مانند برخی سیاستمداران خیالات بفروشم اما همگرایی‌های زیادی در جهت توافق صورت گرفته است. البته نمی‌گویم موضوعات حساسی که روی آن‌ها توافق نشده وجود ندارد. همه بر سر رد تمدید مدت ریاست جمهوری و رد فقدان رئیس جمهور اجماع کرده‌اند. باید نا امید نشویم و به حرکت ادامه دهیم و ادبیات سیاسی‌مان را آرام کنیم تا بتوانیم به نتیجه برسیم.

ما در مذاکرات امنیتی و سیاسی سوریه هیچ نقشی نداریم. مأموریت ما در سوریه روشن بود: کمک به ارتش و ملت سوریه برای رویارویی با گروه‌های تکفیری. ما در هر توافقی پشت سر سران سوریه هستیم و تصمیم با خود آن‌هاست. آن‌ها هستند که می‌گویند چه توافقی را و چگونه می‌پذیرند. شایعه‌ی دیگر آن است که هم‌پیمانان سوریه و خط مقاومت با یکدیگر هماهنگ نیستند. اولا روسیه جزء خط مقاومت نیست و هیچ وقت نیز چنین ادعایی نکرده است. روسیه هم‌پیمان حکومت سوریه است. ثانیا هماهنگی این هم‌پیمانان سوریه و ایران و روسیه از همیشه بیش‌تر است. در زمینه‌ی مذاکرات استانه و برنامه‌ها و اولویت‌ها نیز هیچ مشکلی وجود ندارد.

اگر سوریه و هم‌پیمانانش از ما درخواست کنند از سوریه خارج شویم ما نه‌تنها ناراحت نمی‌شویم بلکه تشکر خواهیم کرد ولی امروز برعکس است و این هم‌پیمانان حتی از ما حضور بیش‌تری را طلب می‌کنند. ما برای دستاورد یا منافع یا برای ماندن به سوریه نرفتیم. مأموریت ما مشخص است. ما برای حضور در مناطق یک محاسبه‌ی روشن داریم. هر جا که واجب باشد هستیم و البته در مورد آن‌جا که مستحب است، می‌توان بحث کرد.

شاهزاده محمد بن سلمان مصاحبه‌ای کرده و گفته مشکل ایران این است که منتظر ظهور مهدی هستند. من البته نمی‌دانم ایشان چه آموزش‌هایی دیده است و شیخ‌ها به ایشان چه گفته‌اند اما همه‌ی مسلمانان بر سر ظهور مهدی(عج) از مکه‌ی مکرمه و نه تهران، بغداد و بیروت و تا چه رسد به ضاحیه اجماع دارند. عده‌ای از مسلمانان از جمله شیعیان و بنده معتقدیم ایشان به دنیا آمده است و عده‌ی دیگری از جمله غاطبه‌ی اهل سنت معتقدند ایشان در آخر الزمان به دنیا می‌آید و هنگامی که ۳۰ یا ۴۰ ساله شد به اذن خدا ظهور می‌کند. وی ایران را به جنگ فرقه‌ای و دینی متهم می‌کند اما این تو هستی که جنگ‌های سیاسی را به رنگ فرقه‌ای در می‌آوری. حضرت مهدی از مکه قیام می‌کند و اهالی شبه جزیره از وی پیروی خواهند کرد و پادشاهان ظالم و شاهزادگان مستبد و طاغوتان فاسد را از بین خواهد برد و نه تو و نه پدران و پدربزرگانت نخواهید توانست جلوی تقدیر الهی را بگیرید.

بیاناتی در این رابطه با موضوعات:

• اخلاق سیاست
• اسرائیل
• سوریه
• عربستان
• فلسطین
• مقاومت
• نسل اول