ما مانند دیگران نیستیم که طرفدار و خواستار دخالت آمریکا برای سرنگون کردن فلان نظام باشیم.

  ائتلاف بین المللی مبارزه با داعش هیچ ربطی به مبارزه با تروریسم ندارد.

  کسی نباید به گونه‌ای رفتار کند که اگر پیشروی نظامی به سوی منطقه‌ای صورت گرفت بگوید به ما ربطی ندارد، این‌ها از فرقه، منطقه و گروه سیاسی ما نیستند. این یک اشتباه کشنده است.

سلام علیکم و رحمت الله.

بسم الله الرحمن الرحیم.

والحمدلله رب العالمین و الصلات و السلام علی سیدنا و نبینا ابی القاسم محمد بن عبدالله و علی آله الطیبین الطاهرین و صحبه الاخیار المنتجبین و علی جمیع الانبیاء والمرسلین.

السلام علیکم جمیعا و رحمت الله و برکاته.

[ترجمه‌ی بخش مربوط به ربوده‌شدگان ارتش لبنان در اولویت این پایگاه قرار ندارد. متن عربی آن از طریق همین صفحه برای پژوهش‌گران قابل دسترسی است.]

پرونده‌ی دوم مربوط به تحولات منطقه و ائتلاف بین المللی مقابله با داعش است. ما قطعا به عنوان یکی از طرف‌ها[ی تصمیم‌گیر] و مقاومت باید موضع خود را از طریق وزیرانی که در کابینه‌ی لبنان داریم نسبت به این ائتلاف مشخص و ابهام و دروغ را از چهره‌ی آن برطرف کنیم. البته اگر کسانی متوجه این ابهام و دروغ‌های این ائتلاف نیستند مشکل آن‌هاست مشکل ما نیست. با این حال ما موضع خود را روشن می‌کنیم و شرح می‌دهیم. چون در یک لحظه‌ی تاریخی، حساس و سرنوشت‌ساز قرار داریم.

اولا: همه می‌دانند حزب الله علیه داعش است. بنده حدود دو ماه پیش در این باره مفصل صحبت کردم و وقت شما را گرفتم. ما علیه این جریان‌های تکفیری قاتل هستیم، با آن‌ها می‌جنگیم و در این راه قربانی داده‌ایم. پس اولین چیزی که باید کنار گذاشته شود این تفکر است که بعضی بگویند موضع ما نسبت به ائتلاف بین المللی دفاع، حفظ کیان داعش یا… است. این حرف یا نادانی و ساده‌انگاری است و یا فریب. مسئله این است. بنده درباره‌ی داعش مفصل صحبت کردم. در گذشته توضیح دادیم که این گروه‌هایی که به خاطر یک اختلاف فکری، سیاسی یا تشکیلاتی انسان‌ها را سر می‌برند و می‌کشند تهدیدی علیه همه‌ی ملت‌ها و دولت‌ها هستند. نه فقط اقلیت‌ها بلکه همه‌ی ساکنان و مردم منطقه. به همین خاطر موضع ما نسبت به این گروه‌های تکفیری تروریستی و جنگ با آن‌ها و لزوم مقابله و دفع خطر آن‌ها از منطقه و ملت‌های منطقه قطعی، روشن و نهایی است. اما مسئله‌ی دخالت نظامی آمریکا یا تشکیل ائتلافی بین المللی به رهبری ایالات متحده‌ی آمریکا مسئله‌ی دیگری است که باید از چند منظر مورد بحث قرار گیرد. اولا موضع ما عقیدتی است. ربطی به این ندارد که آمریکا برای زدن داعش، طالبان، نظام سابق عراق یا هر جای دیگری بیایند. ما مانند دیگران نیستیم که طرفدار و خواستار دخالت آمریکا برای سرنگون کردن فلان نظام باشیم. اما مثلا اگر دخالت آمریکا برای زدن داعش یا گروه‌های خودمان باشد با آن مخالفت کنیم. ما با دخالت نظامی آمریکا و ائتلاف بین المللی در سوریه مخالفیم، چه هدف این حمله مانند سال گذشته نظام باشد چه داعش باشد و چه غیر داعش. ما درباره‌ی دخالت نظامی آمریکا چه تحت پوشش ائتلاف بین المللی، ناتو یا نیروهای چندملیتی باشد موضعی عقیدتی مبتنی بر قواعد، اصول و مبانی داریم که از یک میدان تا میدان دیگر تغییر نمی‌کند. در حوادث و موردهای گذشته بعضی مردم به خاطر پایبندی به این موضع عقیدتی به ما توهین کردند. پس اولا ما به خاطر این پایبندی عقیدتی -این را وزیرانمان و دیگر دوستان در کابینه هم اعلام کرده‌اند- وقتی قرار است در کابینه رأی‌گیری کنند ما به عنوان حزب الله نمی‌پذیریم لبنان وارد ائتلاف شود. البته این که لبنان در کنفرانس‌ها یا دیدارها شرکت کند بحث دیگری است. این وظیفه‌ی دولت، ریاست جمهوری، نخست وزیر، وزیر امور خارجه و… است. ولی تعهدات [ملی] در کابینه بحث می‌شود. صحبت ما این است که اولا ما به لحاظ عقیدتی موضع داریم.

اما چرا؟ علاوه بر تحولات فعلی:

اولا چون آمریکا در نگاه ما مادر تروریسم است. هر کس بحثی دارد در خدمتیم. ریشه‌ی تروریسم جهان است. اگر جایی در جهان تروریسم صورت گرفت به دنبال سر نخ حضور دولت آمریکا باشید. قاعدتا درباره‌ی ملت آمریکا صحبت نمی‌کنم.

ثانیا چون آمریکا پشتیبان مطلق حکومت تروریست صهیونیستی است. علت اساسی وجود تروریسم در منطقه‌ی ما وجود حکومت اسرائیل و برخورداری آن از پشتیبانی نظامی، امنیتی، سیاسی، اقتصادی، مالی و قانونی مطلق آمریکا است. حتی وتو، حتی یک محکومیت علیه اسرائیل در شورای امنیت ممنوع است.

ثالثا: آمریکا این جریان‌ها و گروه‌های تروریستی تکفیری را ساخته یا در ساخت آن‌ها مشارکت کرده است.

رابعا: آمریکا در جایگاهی نیست که به لحاظ اخلاقی بتواند رهبری ائتلاف مبارزه با صهیونیسم را بر عهده بگیرد. هیچ وقت نبوده است. کسانی که بمب‌های اتمی روی سر مردم ژاپن ریختند، در ویتنام و دیگر کشورها جنگ‌هایی به راه انداختند که عرق سرد روی پیشانی انسان می‌نشانند و… همین چند روز پیش در جنگ ۵۰ روزه علیه نوار و مردم غزه در کنار نتانیاهو ایستادند، هزاران نفر را کشتند، بمباران کردند، ویران ساختند، مجروح کردند و ده‌ها هزار نفر را از خانه‌هایشان بیرون کردند. این نظام آمریکا به لحاظ اخلاقی صلاحیت ندارد خود را دشمن تروریسم یا فرمانده ائتلاف بین المللی علیه تروریسم معرفی کند.

خامسا: این مسئله هیچ ربطی به مبارزه با تروریسم ندارد. چنان که اوباما در همه‌ی سخنرانی‌هایش می‌گوید برای حفظ منافع آمریکاست. حفظ منافع آمریکا به ما چه ربطی دارد؟ مخصوصا که اکثر منافع آمریکا اگر نگوییم همه‌شان با منافع منطقه و ملت‌ها و دولت‌های منطقه در تضاد است. آیا ما لبنانیان می‌خواهیم بخشی از ائتلافی به ریاست آمریکا برای جنگ به منظور حفظ منافع آمریکا در منطقه باشیم؟ خودشان این را می‌گویند. من تهمت نمی‌زنم. هیچ وقت نگفتند داریم می‌آییم از اقلیت‌ها، مسلمانان، مسیحیان یا… دفاع کنیم. این اتفاقات سال‌هاست دارد جلوی چشم همه‌ی جهان صورت می‌گیرد. مربوط به چند ماه گذشته نیست. ولی آمریکا در همه‌ی این سال‌ها هیچ واکنشی نشان نداده بود. بله، وقتی کار به جایی رسید که گویی منافع آمریکا در خطر قرار گرفت، نظام آمریکا به فکر ایجاد پوشش و ائتلاف بین الملی افتاد. ولی ما وظیفه نداریم در ائتلافی بین المللی از این جنس که بدون توجه به منافع ملت‌ها در فکر منافع آمریکاست بجنگیم یا از آن حمایت کنیم.

ششم: لبنانیان، عراقیان، سوری‌ها و همه‌ی ملت‌های منطقه حق دارند به نیت آمریکا شک داشته باشند. آمریکا ناگهان از خواب پریده و می‌خواهد همه‌ی جهان را جمع کند، ائتلاف بین المللی به راه بیاندازد که انداخت و جنگ آغاز کند و امروز آغاز کرد. واقعا آمریکایی‌ها بیدار شده‌اند و احساسات بشردوستانه‌شان به جوشش آمده و کشتارها، جنایت‌ها، آواره کردن مردم، تخریب کلیساها، مساجد و مزارها و این خشونت‌ها آنان را از خود بی‌خود کرده است؟ یعنی واقعا احساسات بشردوستانه‌شان آن‌ها را به این ائتلاف کشانده است؟ یا نه، این فرصت، حجت، بهانه یا دلیلی برای اشغال دوباره‌ی منطقه توسط آمریکا یا تحمیل دوباره‌ی معادلاتی نظامی است که عراقیان آن را پیش از این برنتابیده بودند. آیا آمریکا نمی‌خواهد چنین معادلات یا گزینه‌هایی را به عراق یا منطقه تحمیل کند؟ بنده فقط برای یادآوری لبنانیان عرض می‌کنم -چون پیش از این این مسئله مطرح شده بود- وقتی ما از واسطه‌ها پیام‌هایی برای پایان جنگ دریافت می‌کردیم به ما پیشنهاد شد: تمام سلاح مقاومت را تحویل دهید، دو اسیر اسرائیلی را بدون قید و شرط برگردانید، سومی مهم است: پذیرش حضور نیروهای چندملیتی -نه یونیفل، یو.ان یا سازمان ملل- در جنوب، مرزهای لبنان و فلسطین، مرزهای لبنان و سوریه، فرودگاه، بندرگاه‌ها و خاک لبنان. این در جنگ جولای پذیرفته نشد. با خون، شهیدان، صبر، اشک، زخم، درد، همدردی و… این پیشنهاد را از بین بردیم. اما چه کسی تضمین داده است وقتی بخشی از ائتلاف بین المللی شود این‌ها دوباره نمی‌خواهند این حضور را تحمیل کنند؟ به محض این که شما به ائتلاف بین المللی بپیوندید باید فرودگاه‌ها، بندر، آسمان، آب‌ها و خاکتان را باز کنید تا ناتو یا آمریکایی‌ها بیایند پایگاه نظامی بسازند. آن وقت چه بلایی سر لبنان خواهد آمد؟ آیا لبنانیان حق ندارند مشکوک باشند؟ چنان که عراقی‌ها بسیار به هدف این بیداری و دلسوزی آمریکایی‌ها مشکوک هستند. شک دارند برای تحمیل معادلات نظامی باشد. همان معادلاتی که آمریکایی‌ها پیش از این آن‌ها را نپذیرفتند. می‌خواهند دوباره بیایند پادگان، پایگاه و فرودگاه دائمی بسازند و برای افسران و سربازانشان مصونیت بگیرند. مثل کاری که در کره‌ی جنوبی و… کردند. به این دلایل و غیر این دلایل -بیش از این مزاحمتان نشوم- ما می‌گوییم نمی‌پذیریم و مخالفیم لبنان بخشی از ائتلاف بین المللی به سردمداری ایالات متحده‌ی آمریکا باشد. این به نفع لبنان نیست. پیوستن به این ائتلاف لبنان را در معرض خطر قرار می‌دهد. این سخن بنده هم بر مبنای قاعده‌ی بی‌طرفی نیست که گفته شود این مواضع با هم نمی‌خوانند. کاملا متفاوت است. تفاوتشان روشن است. یک: پیوستن به این ائتلاف لبنان را در معرض خطر قرار می‌دهد. دو: لبنان به این ائتلاف نیازی ندارد. منفعتی هم برایش ندارد. شاید گفته شود خب ما خودمان در لبنان هم امروز با این خطر مواجهیم. [بنده می‌گویم:] لبنانیان می‌توانند با این خطر مقابله کنند. ما لبنانیان خودمان می‌توانیم با تروریست‌ها و تروریسم مبارزه کنیم. تا این لحظه هم با وجود شکاف و رقابت‌های سیاسی، تحریک و همه‌ی آن‌چه در ابتدا گفتم لبنان همچنان می‌تواند با حد اقل انسجام و همکاری در درون کابینه‌ی فعلی از طریق ارتش، سازمان‌های امنیتی، ملت و این ایستادگی و صبر با این خطر مقابله کند. در آینده نیز ما لبنانیان می‌توانیم با این خطر مقابله کنیم. به چه نیاز داریم؟ اگر کسی می‌خواهد از جامعه‌ی جهانی، ایالات متحده‌ی آمریکا یا اعضای ائتلاف بین المللی جدید درخواستی داشته باشد به نظر ما باید این درخواست‌ها را بکنیم:

اول: توقف پشتیبانی مالی و تسلیحاتی گروه‌های تروریستی که لبنان و شرایط داخلی آن را در معرض خطر قرار می‌دهند. الآن درباره‌ی سوریه و عراق صحبت نمی‌کنم. ملی‌گرایانه درباره‌ی لبنان صحبت می‌کنم. توقف اعطای سلاح، پول، آموزش نظامی و گسیل جنگجو علیه لبنان. این مسئله تا این لحظه از جانب کشورهای موجود در همین ائتلاف ادامه دارد. این را متوقف کنید. می‌خواهید به لبنان کمک کنید؟ دلتان برای لبنانیان و ملت لبنان می‌سوزد؟ می‌خواهید از لبنان در مقابل تروریسم دفاع کنید؟ اولین کاری که باید انجام دهید این است.

دوم: تسریع در روند پشتیبانی از ارتش لبنان و نیروهای امنیتی. چون این‌ها مایه‌ی دلبستگی ما هستند و این در درجه‌ی اول مسئولیت حکومت است.

سوم: کمک به لبنان در حل معضل پناهندگان. اگر مسئله‌ی پناهندگان حل شود خطر تروریست‌ها، تروریسم، فتنه و… در لبنان حل خواهد شد.

اگر کسی می‌خواهد لبنان را کمک کند لطف کند در این سه مورد کمک کند. توقف پشتیبانی مالی و تسلیحاتی تروریست‌ها. دوم: تسریع حمایت از ارتش لبنان و نیروهای امنیتی. سوم: پرونده‌ی پناهندگان.

اما امشب می‌خواهم باز هم روی این جمله تأکید کنم: لبنانیان می‌توانند با هر گونه خطر تروریسم که متوجه‌شان باشد مقابله کنند. یعنی: دیروز نظامیان اسیر را در مکانی جمع کردند و یک نفر در میانشان به سخنرانی ایستاد و سرخوشانه گفت ما اگر اراده کنیم چندروزه به بیروت می‌رسیم. نه، این طور نیست. شما نه می‌تواند به بیروت برسید و نه به هیچ جای دیگر. نمی‌خواهم الآن از روستاها، محلات و… نام ببرم. نه، این طور نیست. لبنانیان باید به وسیله‌ی حکومت، ارتش، همبستگی، احساسات کشوردوستانه و مسئولیت‌پذیری ملی‌شان -همه‌ی این‌ها را دقیق می‌گویم- در برابر خطر هرگونه تروریسمی حفظ شوند و این امکان وجود دارد که حفظ شوند و حفظ خواهند شد. هیچ کدام از مناطق لبنان فقط متعلق به فرقه، مذهب یا گروهی خاص نیست. این خاک، ملت و مردم متعلق به لبنان هستند. همه‌ی لبنانیان مسئولیت دارند برای جلوگیری از پیشروی تروریسم به هر کدام از مناطقشان همدست شوند. بار دیگر می‌گویم: در درجه‌ی اول دولت، حکومت، ارتش و همه‌ی ما باید در کنار هم پشتیبان حکومت، دولت و ارتش باشیم. کسی نباید به گونه‌ای رفتار کند که اگر پیشروی نظامی به سوی منطقه‌ای صورت گرفت بگوید به ما ربطی ندارد، این‌ها از فرقه، منطقه و گروه سیاسی ما نیستند. این یک اشتباه کشنده است. لبنانیان اگر همبستگی و یکپارچگی داشته باشند قطعا می‌توانند خطر تروریست‌ها و تکفیریان را از کشورهایشان دفع کنند. لبنانیان قدرتمندند. ما ضعیف نیستیم. هیچ کس نمی‌تواند ما را به هجوم نظامی، تسلط، رسیدن به بیروت و غیر بیروت تهدید کند. چون ما هنوز زنده‌ایم. کسی نمی‌تواند چنین ارعابی را علیه لبنانیان به کار ببندند. ما چنان که همیشه می‌گویم مسئولیت‌هایمان را بر عهده خواهیم گرفت.

در دقایق باقی‌مانده گرچه این موضوعات می‌طلبند که بسط داده شوند باید عرض کنم: شکی نیست که در هفته‌های آینده به واسطه‌ی حوادث عراق و سوریه و آغاز عملیات نظامی جدید منطقه در آستانه‌ی تحولات مهمی است. ما در لبنان و منطقه همه وظیفه داریم حوادث را با دقت، پرهیز، احتیاط و توجه دنبال کنیم و مسئولیت‌هایمان را بپذیریم. الحمدلله تابستان تمام شد. دیگر کسی بهانه ندارد وقت تفریح و تعطیلی است. همه باید آماده، بیدار، هشیار و پی‌گیر تحولات باشند. چون معلوم نیست این تحولات قرار است به کجا برسند. گرچه ما تحلیل و نگاه خود را به این حوادث داریم. ولی فرصت نماند بنده این مسئله را شرح دهم. پس به دعوت به توجه، بیداری، پرهیز و پی‌گیری اتفاقات و مسئولیت‌پذیری بسنده می‌کنم.

دوم: چون اولین باری است که پس از این مسئله صحبت می‌کنم: این پیروزی بزرگ را به مقاومت قهرمان غزه، ملت فلسطین، اهالی غزه و شهیدان، جانبازان، اسیران، مقاومان، مجاهدان، پهلوانان و قهرمانانش تبریک می‌گوییم. بی هیچ جای بحثی این یک پیروزی نظامی قطعی، قدرتمندانه، بزرگ و مهم بود چون همه‌ی اهداف اعلام شده و نشده‌ی تجاوز اسرائیل به غزه را نقش بر آب کرد. این پیروزی که آن را متعلق به همه‌ی امت، ملت فلسطین و ملت‌ها و جنبش‌های منطقه می‌دانیم بر شما مبارک.

سوم: در زمینه‌ی تحولات اخیر یمن امروز باید این مصالحه و توافق را که آن را توافق صلح و مشارکت ملی نامیدند به ملت عزیز یمن تبریک بگوییم. توافقی که بدون شک فرصتی تاریخی برای ملت یمن به منظور خارج کردن این کشور از معضلات در هم تنیده است. این توافق معضلاتی را که همیشه موجب جنگ و تجاوزهای درونی بودند به حاشیه راند. چه این که کشورهای منطقه هم انعقاد آن را تبریک گفتند. ما از دستیابی هر کدام از ملت‌ها به توافق، مصالحه‌ی ملی و درمان سیاسی خوشحال می‌شویم. الحمدلله شاهد گفتمان ملی خوب و پیشرفته‌ای از سوی رهبران مسئولیت‌پذیر یمنی هستیم. الحمدلله این‌ها نشانه‌های خوبی است. امیدواریم ان شاءالله کسی برای توقف این توافق وارد عمل نشود و همه‌ی یمنی‌ها و همه‌ی دلسوزان یمن برای کمک به ملت این کشور و اجرا و تثبیت این توافق بکوشند.

چهارم: باید یاد کنیم از ملت بحرین که جنبش مسالمت‌آمیز خود را پی می‌گیرند و متحمل همه‌ی این پیامدها، دردها و فداکاری‌ها می‌شوند. امیدواریم این ملت نیز به هدف‌های خود برسد و همچنین امید داریم تحولات منطقه‌ای و بین المللی پیش آمده و آن‌چه ممکن است در برخی مناطق پیش بیاید برای تحقق آرزوها و هدف‌های این ملت به کمکشان بیاید.

آن‌چه ما به عنوان بخشی از این منطقه، قسمتی از ملت‌های این امت و عضوی از این پیکر که از درد دیگر اعضا به درد می‌آید و از شادی و غم دیگران شاد و غمگین می‌شود به دنبال آن هستیم این است که ملت‌های ما، ملت لبنان، سوریه، عراق، بحرین، یمن و… -نمی‌توانم همه را بشمارم چون به واسطه‌ی برخی حساسیت‌ها می‌کوشم به برخی مناطق نزدیک نشوم ولی حد اقل نزدیکان جغرافیایی را شاید بیش‌تر بتوان یاد کرد- بتوانند دردها و غم‌هایشان را از سر بگذرانند و بتوانند به وسیله‌ی رهبران، بصیرت تاریخی، مسئولیت‌پذیری، فداکاری، صبر و ایستادگی تهدیدها را تبدیل به فرصت کنند.

امروز منطقه در برابر تهدیدی عظیم قرار دارد که می‌توان آن را به یک فرصت عظیم تبدیل کرد. ولی نیاز هست به اراده، هشیاری و مسئولیت‌پذیری.

خداوند را مردانی است که اگر اراده‌ای کنند او نیز اراده می‌کند.

والسلام علیکم ورحمت الله و برکاته.

بیاناتی در این رابطه با موضوعات:

• بحرین
• جریان های تکفیری
• جنگ 2014 غزه
• لبنان
• یمن