ما وقتی از لزوم مقاومت صحبت می‌کنیم، صحبتمان مربوط به صدها سال پیش یا دیگر ملت‌ها نیست؛ بل‌که از تجربه‌ای که ملت، خانواده، مردان، زنان، کودکان و بزرگ و کوچک ما آن را همین‌جا در جنوب، بقاع، ضاحیه، جبل و شمال رقم زدند، صحبت می‌کنیم. تجربه‌ای که همین‌جا آن را رقم زدند. و جهان دستاوردهایشان را با چشم خود دید.

 در این چند دهه نتیجه‌ی دل‌بستگی به اتحادیه‌ی عرب، اکثر سازمان‌های عربی، سازمان کنفرانس اسلامی، سازمان ملل متحد، شورای امنیت، اتحادیه‌ی اروپا و… چه بود؟ نتیجه چه بود؟ این بود که فلسطین هنوز تحت اشغال است. هنوز بیش از ده‌هزار مرد و زن فلسطینی در زندان‌ها به سر می‌برند. هنوز میلیون‌ها فلسطینی از کشور و خانه‌شان رانده شده‌اند. و صهیونیست‌ها قدس مسلمانان و مسیحیان را با وجود خود می‌آلایند و هر روز آن را یهودی‌سازی می‌کنند.

 نگرانی تو، جناب دبیر کل، به ما اطمینان می‌دهد و ما را خوش‌بخت می‌کند. برای ما مهم است که تو نگران باشی و آمریکا در پشت سرت و اسرائیل در کنار تو نگران باشند. البته این به ما هیچ ربطی ندارد. تلاش ما این است که خانواده، ملت، زنان، کودکان، بزرگ و کوچک ما مطمئن باشند در لبنان مقاومتی هست و بار دیگر اسارت، اشغال و هتک کرامت رخ نخواهد داد. این مایه‌ی خوش‌بختی و اطمینان خاطر ماست.

 از جایگاه اشتیاق و دوستی با سوریه، ملت، ارتش، اهالی و سران آن و همه کس و همه چیزش، اپوزوسیون سوریه در داخل و خارج را به پاسخ به درخواست‌های گفت و گوی جناب اسد و همکاری با وی برای انجام اصلاحاتی که وی اعلام کرده، که بسیار پر اهمیت هستند و سوریه را شکوفا و مشکلاتش را بر طرف خواهند کرد، فرا می‌خوانیم.

 امام خامنه‌ای ایران را به تولید علم فراخواند. و امروز ایران علم تولید می‌کند. نمی‌خواهند امتی باشیم که علم تولید می‌کند و مانند قرن‌های پیشین صدرنشین دانش است. این مهم‌ترین عنصر قدرت است. و آنان نمی‌خواهند چنین قدرتی وجود داشته باشد.

 روز به روز برای ملت فلسطین بیش‌تر ثابت می‌شود که گزینه‌ای جز مقاومت وجود ندارد.

 پروژه‌ی همیشگی آن‌ها چندپاره‌کردن مردم فلسطین، مردم لبنان، مردم سوریه، مردم عراق و مردم همه‌ی کشورهای عربی ما است.

 برادران و خواهران، راه عزت، کرامت، استقلال، آزادی، قدرت، بازدارندگی، شکوفایی، امنیت و کرامت ما در لبنان، فلسطین، سوریه، عراق و همه‌ی منطقه، وحدت، اجتناب از فتنه‌ها و درگیری‌ها، حل مسائل با گفت و گو، پایبندی به مقاومت و گزینه و روحیه‌ی آن است.

بسم الله الرحمن الرحیم.

و صلى الله على سیدنا و نبینا خاتم النبیین ابی القاسم محمد و على آله الطیبین الطاهرین و صحبه الاخیار المنتجبین و على جمیع الانبیاء و المرسلین.

السلام علیک یا سیدی و مولای یا ابا عبد الله، یا بن رسول الله و على الارواح التی حلت بفنائک، علیکم منی جمیعا سلام الله ابدا ما بقیت و بقی اللیل و النهار و لا جعله الله اخر العهد منی لزیارتکم، السلام على الحسین و على علی ابن الحسین و على اولاد الحسین وعلى اصحاب الحسین.

علما، برادران و خواهران، خانواده‌های بزرگوار، السلام علیکم جمیعا و رحمت الله و برکاته. خداوند به خاطر همدردی‌تان با رسول الله (صلی الله علیه و آله) و اهل بیت ایشان و زنده‌کردن این قضیه، که قضیه‌ی انبیا، پیامبران، رسالت‌های آسمانی، قرآن، سنت و امت، بزرگان، گذشته، تاریخ، آینده، سرنوشت، دردها و آرزوهای آن است، بر اجرتان بیافزاید، تلاشتان را پاداش دهد، برکتتان بدهد و در دنیا و آخرت روسفیدتان کند.

بنده به خاطر این حضور عظیم و گسترده، که مایه‌ی شرف است، از همه‌ی شما تقدیر و تشکر می‌کنم و به شما درود می‌فرستم. خیلی از شما از ساعات اولیه‌ی صبح از شهرها و روستاهای مختلف بقاع و خیلی‌هاتان هم از خارج از بقاع، از مناطق مختلف لبنان در این هوای بسیار سرد ده‌ها کیلومتر پیاده آمده‌اند. همه‌ی این سختی‌ها را تحمل کردند و بخشی از همدردی خود را با آن قافله‌ی جهادی حسینی زینبی، که صدها کیلومتر از کوفه تا موصل تا نصیبین تا رقه تا حلب تا حماة تا حمص تا بعلبک تا دمشق را پیاده طی کرد، به نمایش گذاشتند. کاروانی که طول سفر، سختی راه و شرایط، غربت، تنهایی، مظلومیت و غم‌ها بر عزم، اراده و هیبت آن تأثیری نگذاشت.

شما امروز ایمان، عشق و راستی پیمانتان با رسول الله (صلی الله علیه و آله)، اهل بیت، صحابه‌ی ایشان، مسلمانان صدر اول و نوه‌ی رسول الله، ابا عبدالله الحسین (علیه السلام)، را نشان می‌دهید. در روز عاشورا با بلندترین صدای خود به ایشان گفتید:«لبیک یا حسین.» امروز نیز، در روز اربعین، برای نشان دادن بخشی از راستی این پیمان و لبیک‌گویی، راه زیادی را پیاده آمدید. و در قالب این کاروان‌ها و دسته‌ها، مخصوصا در این مکان، در شهر بعلبک، در دشت رأس العین، یاد آن کاروان جهادگر شرافت‌مند مظلوم متشکل از پسران و دختران رسول الله (صلی الله علیه و آله)، باقی‌ماندگان نبرد کربلا، حاملان پرچم، خون و فریاد دادخواهی حسین را زنده می‌کنید. فریاد دادخواهی حسین که تا قیام قیامت در تاریخ و جهان طنین‌انداز خواهد بود. در نزدیکی این مسجد مبارک کاروان و امام کاروان، زین العابدین، در حالی که زینب، خواهران ایشان و باقی‌ماندگان پاینده‌ی این عترت پاک نیز در کاروان بودند، فرود آمدند و سرهای حسین، عباس، علی اکبر، قاسم، حبیب، زهیر بن قین و دیگر شهیدان خانواده و اصحاب بر زمین گذاشته شد. و ما امروز در این مکان گردآمده‌ایم تا به شهدای کربلا و اسیران کاروان غم و سربلندی بگوییم: شما حقیقتا در درون ما، در فکر، فرهنگ، بصیرت، وجدان، قلب‌ها، عقل‌ها، عاطفه‌ها، اراده، عزم، عشق، علاقه و شوق ما زنده هستید. شما ای سروران ما، خون جاری در رگ‌ها، اشک کاسه‌ی چشم‌ها، تپش قلب‌ها، رایحه‌ی زندگانی و همه‌ی کرامت ما هستید. ما در مسیر شما هستیم، منحرف نخواهیم شد، تردید نخواهیم کرد و راه را ادامه خواهیم داد تا به شما بپیوندیم و در دنیا برایمان یکی از این دو شود، یا پیروزی، یا شهادت.

هر سال در روز عاشورا می‌ایستم و فریاد و موضع حسین را تکرار می‌کنیم. موضعی که جمله‌ای خلاصه‌اش کرده. و بنده به این جمله عشق می‌ورزم و آن را در هر عاشورا و هر روز یا مناسبت مرتبط و یادآور حسین تکرار و بازگویی می‌کنم. چون آن جمله خلاصه‌ی موضع، چکیده‌ی ادیان و رسالت آسمانی، حقیقت دین و بندگی خداوند یگانه است. «ألا إن الدعي إبن الدعي قد ركز بين إثنتين، بين السلة و الذلة، وهيهات من الذلة.- ناپاکی فرزند ناپاک، مرا میان دو انتخاب مخیر کرد، میان تیزی شمشیر و خواری. و خواری هرگز شایسته‌ی ما نیست.»، «يأب الله لنا ذلك و رسوله والمؤمنون وأنوف حمية ونفوس أبية من أن نعثر طاعة اللئام علی مصارع الكرام- خداوند، پیامبرش، مؤمنان، غیرت‌مندان و سربلندان برای ما نمی‌پسندند که اطاعت فرومایگان را بر کشته‌شدن بزرگواران ترجیح دهیم.».

در روز اربعین می‌توانیم جمله‌ای از زین العابدین را به عنوان موضع، شعار و حقیقت پایا و همیشگی اختیار کنیم. و همچنین جمله‌ای را از خانم زینب. و مانند روز عاشورا انتخاب، راه، موضع و نگاهمان به آینده را از طریق این دو موضع‌گیری معین می‌کنیم.

اما موضع‌گیری زین العابدین: در مجلس ابن زیاد، وی این جمع کوچک را کم‌شمرد. جمعی که عزیزان، آقایان و رهبران آن کشته شده‌اند. ابن زیاد در برابر زین العابدین احساس قدرت، غرور و تحکم کرد. و امام را به قتل تهدید نمود. امامی که به زنجیر کشیده شده، به واسطه‌ی مرض گذشته ضعیف شده بود و در اطراف خود عمه‌هایش، خواهرانش، اسرا و کودکان را می‌دید. جواب این امام به تهدید چه بود؟ آیا سر سپرد؟ کمر خم کرد؟ عقبگرد کرد؟ به لابه افتاد؟ سکوت کرد؟ هرگز! جمله‌اش را گفت. جمله‌ای مشابه «هیهات منا الذلة». جمله‌ای را گفت که همیشه و هنوز شعار، روحیه و حقیقت موضع ماست و امروز آن را تازه می‌کنیم. «أ بالموت تهددني يا إبن الطلقاء؟ إن القتل لنا عادة وكرامتنا من الله الشهادة- ای فرزند آزادشدگان فتح مکه، مرا به قتل تهدید می‌کنی؟ نبرد، عادت و نشان بزرگ‌داشت ما از جانب خدا، شهادت است.» امروز و در برابر همه‌ی آن‌چه در منطقه و جهان در حال رخ دادن است و این تهدید، وعده و هراس‌افنکی‌های آمریکا، اسرائیل و مزدوران آمریکا و اسرائیل در منطقه که هر روز و هر ساعت می‌شنویم؛ در شرایطی متفاوت می‌گوییم: ما را به قتل تهدید می‌کنید؟ ما فرزندان حسین و زین العابدین، رسول الله، آل رسول الله و صحابه‌ی پیامبر هستیم. ما فرزندان بدر، خیبر، حنین و کربلاییم. نبرد، عادت و نشان بزرگ‌داشت ما از جانب خدا، شهادت است. از سال 1982 با این روحیه به مقابله با شما پرداختیم و هنوز میادین را پر می‌کنیم.

و موضع‌گیری زینب در مجلس یزید، که همان‌گونه که زینب به او گفت گمان کرده بود بر امت و زمین سیطره یافته، دورانش رسیده و حکومتش ثبات یافته. در حالی که یزید با عصایش بر لب و دندان ابا عبدالله الحسین (علیه السلام)، بر لب و دندان آن سری که در قصر و پیش رویش بود، می‌زد. زینب گفت:… آن هم در چه حالی؟ زینب اسیر، تنها و غریب که هیچ یار و یاوری ندارد. با این حال در خطبه‌ی طولانی، روشن، قدرتمند و مستحکمش به یزید چه گفت؟ که البته این‌جا می‌خواهیم جمله‌ای از آن را بگیریم. جمله‌ای، که مانند خانم‌مان زینب در سال 61 هجری، از دریچه‌ی آن به اینده نگاه می‌کنیم. ما در سال 1433 هجری هستیم. با وجود این همه فاصله. سال 61 هجری در آن شرایط، در مجلسی که در ظاهر یزید در آن غلبه داشت، زینب چه گفت؟ «فكد كيدك وإسعی سعيك وناصب جهدك فوالله لا تمحون ذكرنا ولا تميت وحينا ولا تدرك أمدنا وهل رأيك إلا فند؟ وأيامك إلا عدد؟ وجمعك إلا بدد؟- هر توطئه‌ای می‌دانی، به کار بند. هر کار از دستت بر می‌آید و هر چه می‌توانی بکن. ولی به خدا قسم یاد ما را از میان نخواهی برد، وحی ما را هرگز نخواهی میراند و دوران ما را به دست نخواهی آورد. جز این است که نظرت نابخردانه، دورانت کوتاه و انباشته‌هایت پراکنده است؟» و امروز ما نیز به همه‌ی توطئه‌گران علیه این امت و مقدسات، ملت‌ها، توانایی‌ها، دین و تصمیماتش که شبانه روز برای آن نقشه می‌کشند و در پی مقاومان، مجاهدان و شرافت‌مندان آن هستند. در حالی که در شرایطی مانند شرایط زینب در قصر یزید نیستیم. و جمعیت ما میادین و مردانمان جبهه‌ها را پرکرده‌اند. جبهه‌های چندگانه‌ی شهرهایی که جبهه‌ی مقاومت و محور بازدارندگی هستند. به همه‌ی طاغوت‌های جهان می‌گوییم:… هر توطئه‌ای که می‌دانید، به کار بندید. هر کار از دستتان بر می‌آید و هر چه می‌توانید بکنید. ولی به خدا قسم یاد ما را از میان نخواهید برد، وحی ما را هرگز نخواهید میراند و دوران ما را به دست نخواهید آورد. جز این است که نظراتتان نابخردانه، دورانتان کوتاه و انباشته‌هایتان پراکنده است؟

امروز از این میدان، میدانی که محل نمایش سر امام حسین (علیه السلام)‌ و دیدار با اسیران وی بوده است؛ میدانی که در این عصر، شکل‌گیری جهاد مردمی امام و رهبر سید موسی صدر، و شکل‌گیری اولین مقاومت اسلامی لبنان، و نمایش اولین مقاومت مسلحانه در اولین روز قدس، را به خود دیده. میدانی که تا امروز شهیدان این منطقه‌ی سرفراز را که از جنوب و بقاع غربی باز می‌گشته‌اند یا شهیدان بمباران‌های اسرائیلی بعلبک، دوریس و کمپ‌های آموزشی جنتا و عین کوکب در آغوش گرفته. امروز از این میدان -از این‌جا می‌خواهم وارد مباحث سیاسی شوم.- به شکل پرشور، قعطی و با یقینی که بالاتر از آن یقینی نیست بر انتخاب گزینه، روش، راه و سلاح مقاومت تأکید می‌کنیم. این راه، در کنار سلاح، در کنار ارتش و مردم، یگانه ضامن امنیت، حفظ، کرامت و استقلال لبنان است.

بنده دیروز وقتی سخنان دبیر کل سازمان ملل، جناب بان کی مون، را گوش می‌کردم، احساس خوش‌بختی کردم. او می‌گفت: از نیروی نظامی اختصاصی حزب الله نگران است. این به ما اطمینان می‌دهد. به او می‌گویم: نگرانی تو، جناب دبیر کل، به ما اطمینان می‌دهد و ما را خوش‌بخت می‌کند. برای ما مهم است که تو نگران باشی و آمریکا در پشت سرت و اسرائیل در کنار تو نگران باشند. البته این به ما هیچ ربطی ندارد. تلاش ما این است که خانواده، ملت، زنان، کودکان، بزرگ و کوچک ما مطمئن باشند در لبنان مقاومتی هست و بار دیگر اسارت، اشغال و هتک کرامت رخ نخواهد داد. این مایه‌ی خوش‌بختی و اطمینان خاطر ماست.

و بنده به او و همه‌ی جهان می‌گویم، این مقاومت جهادی و مسلحانه، در توان، قدرت و آمادگی‌اش باقی و پیوسته خواهد ماند و بر باور و یقین خود به صحت انتخابش خواهد افزود. ما در لبنان، فلسطین، عراق و همه‌ی منطقه تجربه داریم. منطقه‌ای که تحت اشغال زندگی کرده و فلسطین هنوز در اشغال است. در این چند دهه نتیجه‌ی دل‌بستگی به اتحادیه‌ی عرب، اکثر سازمان‌های عربی، سازمان کنفرانس اسلامی، سازمان ملل متحد، شورای امنیت، اتحادیه‌ی اروپا و… چه بود؟ نتیجه چه بود؟ این بود که فلسطین هنوز تحت اشغال است. هنوز بیش از ده‌هزار مرد و زن فلسطینی در زندان‌ها به سر می‌برند. هنوز میلیون‌ها فلسطینی از کشور و خانه‌شان رانده شده‌اند. و صهیونیست‌ها قدس مسلمانان و مسیحیان را با وجود خود می‌آلایند و هر روز آن را یهودی‌سازی می‌کنند.

ولی مقاومت لبنان که به الله ایمان آورد و به بازوی مردان و آغوش زنان و مردمش دل بست، آزادسازی را رقم زد. مقاومت غزه و عراق به آزادسازی دست یافتند. عجیب است که امروز، در اوایل سال 2012، پس از تمام این دستاوردهای تاریخی گزینه و راه مقاومت، دستاوردهای بسیار بزرگی در لبنان، فلسطین و عراق، می‌آیی و با ما درباره‌ی مقاومت، لزوم و روش آن بحث می‌کنی. جای‌گزین، گزینه و راه پیشنهادی‌ات چیست؟ امروز ما بر این مسئله تأکید می‌کنیم.

درباره‌ی گفت و گوی ملی. بنده روز دهم محرم نگفتم ما گفت و گو را رد می‌کنیم، دقیق و روشن گفتم: بعضی از گفت و گو چیزی جز خلع سلاح نمی‌خواهند و بنده به او گفتم نخواهی توانست به این هدف دست پیدا کنی. و امروز در روز اربعین به او می‌گویم: این‌ها خیال و سراب است، نخواهی توانست به این هدف دست پیدا کنی. ولی گفت و گوی ملی برای تعریف استراتژی دفاعی ملی برای حفاظت از لبنان… ما اهل، منادی و آماده‌ی این گفت و گو هستیم. چه در سطح ملی، چه گفت و گوی دو، سه یا چهار جانبه. همیشه گفته‌ایم ما اهل گفت و گو هستیم. چون اهل منطق، برهان، دلیل، حجت محکم، تجربه و دستاوردهایی عمده هستیم. ما وقتی از لزوم مقاومت صحبت می‌کنیم، صحبتمان مربوط به صدها سال پیش یا دیگر ملت‌ها نیست؛ بل‌که از تجربه‌ای که ملت، خانواده، مردان، زنان، کودکان و بزرگ و کوچک ما آن را همین‌جا در جنوب، بقاع، ضاحیه، جبل و شمال رقم زدند، صحبت می‌کنیم. تجربه‌ای که همین‌جا آن را رقم زدند. و جهان دستاوردهایشان را با چشم خود دید. به همین خاطر ما شایسته‌ترین مردم برای گفت و گو هستیم. چون ما اهل حجت، منطق، برهان و نگاهی روشن و متکی به دلیل هستم، نه اهل شعار، حماسه‌سرایی و جملات بی‌فایده یا مبهم.

این‌جا همچنین لازم است از امام غایب مقاومت، امام سید موسی صدر (اعاده الله بخیر) و برادرانش جناب شیخ محمد یعقوب و استاد سید عباس بدرالدین یاد کنیم. و بر حمایتمان از گام‌های لبنان و هیأت رسمی لبنانی که این روزها به لیبی فرستادند تأکید کنیم. و از برخورد شایسته‌ی جدی برداران لیبی با این پرونده تشکر کنیم و همین مسئله را از ایشان می‌خواهیم. و مخصوصا این که تلاش‌هایی صرف تحقیق مشترک در این باره شود تا این تحقیق به نتایج خوبی که خانواده‌ی امام صدر، شیخ یعقوب، سید بدرالدین و همه‌ی دوست‌داران پرشمارشان در این کشور می‌خواهند برسد.

درباره‌ی مسئله‌ی امنیتی -پیش از مسئله‌ی دولت-. بنده همچنین می‌خواهم امروز و از شهر بعلبک بر اشتیاقمان نسبت به زندگی مسالمت‌آمیز و ثبات امنیتی کشور تأکید کنم. و بر این اشتیاق -که پایبندی، موضع، خط و دین ماست- بر این که هیچ اختلاف سیاسی درباره‌ی هیچ مسئله‌ی لبنانی و حتی منطقه‌ای -چه درباره‌ی سوریه، عراق، ایران، فلسطین، بحرین یا…- نباید موجب شکاف امنیتی یا بر هم خوردن ثبات و زندگی مسالمت‌آمیز شود. بر پایبندی شدید خود به این مسئله تأکید می‌کنیم و به آن فرا می‌خوانیم. و همچنین تأکید می‌کنیم که مسئولیت حفظ امنیت داخلی و اجتماعی، برخورد با دزدان، قاتلان و متجاوزان، در همه‌ی مناطق لبنان با حکومت، دولت، ارتش و سازمان‌های امنیتی است و مسئولیت هیچ جریانی. نه مقاومت و نه هیچ جریان حزبی دیگری نیست. و ما نمی‌پذیریم کسی آن را بر ما تحمیل کند و این مسئولیت را بر عهده‌ی ما بگذارد. این مسئولیت ارتش و سازمان‌های امنیتی است. هر دستاورد امنیتی به نفع آن‌ها و هر کوتاهی امنیتی علیه آن‌ها محاسبه خواهد شد. و ما از طریق جایگاهمان در دولت، پارلمان، خیابان و میادین، مجددا از ارتش لبنان و سازمان‌های امنیتیش می‌خواهیم مسئولیت‌هایش نسبت به امنیت همه‌ی مناطق لبنان را کاملا بر عهده بگیرد. و هیچ عذر و دلیلی برای شانه خالی کردن از این مسئولیت وجود ندارد.

درباره‌ی دولت. ما مشتاق باقی‌ماندن و ادامه یافتن این دولت هستیم. و بر این اساس رفتار کردیم. امیدواریم نخست‌وزیر و وزیران این دولت تلاش بیش‌تری بکنند و دولت فعال‌تری باشند. و به مسائل معیشتی، اجتماعی و حیاتی مردم اولویت بدهند. این چیزی است که این دولت را مردمی و از احترام و پشتیبانی مردم برخوردار می‌کند.

درباره‌ی حقوق کارگران، معلمان و کارمندان. وقتش رسیده این مسئله قطعی شود و پایان پذیرد. به نظر می‌رسد این مسئله دیگر زمان و بحث قانونی نیاز ندارد. می‌توانم بگویم: کم کم داریم به این مسئله شک می‌کنیم. گویا کسی هست که نمی‌خواهد این دولتِ به خصوص چنین مسئله‌ی مهم، حیاتی و حساسی را رقم بزند. این در این باره.

درباره‌ی مسائل منطقه نیز سخنانی دارم. درباره‌ی سوریه. ما در لبنان، بخواهیم یا نخواهیم، بیش‌ترین تأثیرپذیری را در میان دیگر کشورها از سوریه داریم. یعنی همه‌ی این نظرات که ما برکنار هستیم یا نیستیم… بله درست است ما در لبنان می‌کوشیم اوضاع سیاسی، امنیتی، دولتی و رسمی‌مان را از آن‌چه در سوریه رخ می‌دهد بر کنار بداریم. ولی ما در میان کشورهای منطقه، به عنوان لبنان، نسبت به آن‌چه در سوریه رخ می‌دهد بیش‌ترین تأثیرپذیری را داریم. به همین خاطر، ما از جایگاه اشتیاق و دوستی با سوریه، ملت، ارتش، اهالی و سران آن و همه کس و همه چیزش، اپوزوسیون سوریه در داخل و خارج را به پاسخ به درخواست‌های جناب اسد برای گفت و گو، و همکاری با وی برای انجام اصلاحاتی که وی اعلام کرده، که بسیار پر اهمیت هستند و سوریه را شکوفا و مشکلاتش را بر طرف خواهند کرد، فرا می‌خوانیم. همچنان که با صراحت به بازگرداندن آرامش و ثبات، به زمین گذاشتن سلاح و حل مشکلات با گفت و گو فرا می‌خوانیم. و به همه‌ی حکومت‌ها، همه‌شان، می‌گویم:… چون این روزها سخنان روشن، بیانیه‌ها و نصیحت‌های بسیاری شنیدیم که نسبت به جنگ طائفه‌ای نشأت گرفته از سوریه در منطقه هشدار می‌دهند. بنده از آنان می‌خواهم و به آنان می‌گویم: رفتار شما، خود شما، رفتار این حکومت‌ها و دولت‌ها، رفتار سیاسی، رسانه‌ای، تحریک‌برانگیز و میدانی شما است که کار را به این سمت می‌کشاند. هشدار بی‌فایده است. اگر در هشدار و اشتیاقتان نسبت به دور کردن سوریه و منطقه‌ی ما از جنگ طائفه‌ای و جنگ‌های داخلی صادق هستید، فقط باید از خودتان شروع و در این رفتار سیاسی، رسانه‌ای، دیپلماتیک و میدانی خود تجدید نظر کنید. و باید همه‌ی تلاش‌ها، تلاش کشورهای عربی، اتحادیه‌ی عرب و حکومت‌های مسلمان تأثیرگذار منطقه، پیشاپیش همه جمهوری اسلامی ایران و ترکیه، در جهت پایان دادن به بحران سوریه و همکاری برای درمانی عاقلانه به کار بسته شود، نه برای شعله‌ور کردن آتش، برانگیختن مردم گوشه و کنار و کشاندن کارها به انفجار. و معتقدم هر کس در سوریه به کشور، ملت و جایگاه استراتژیک کشورش در منطقه علاقه‌مند باشد، این را خواهد پذیرفت.

درباره‌ی عراق. باید شدیدا انفجارهایی که زائران را هدف قرار می‌دهند محکوم کنیم. انفجارهایی که امروز و چند روز گذشته موجب شهادت صدها نفر و زخمی‌شدن صدها نفر دیگر شده است. بنده بار دیگر علما، دولت‌ها، جنبش‌ها و حزب‌های مخصوصا اسلام‌گرای امت را به محکوم کردن این انفجارهای مشخصا انتحاری فرا می‌خوانم. انفجارهایی که شهرنشینان را به واسطه‌ی اختلاف فکری، دینی، مذهبی یا سیاسی هدف قرار می‌دهند. حال چه در عراق، افغانستان، پاکستان، سوریه، سومالی یا نیجریه. انفجارهایی که علیه مسلمانان و مسیحیان صورت می‌گیرند.

همه‌ی گناه کسانی که امروز در عراق کشته می‌شوند این است که پای پیاده برای زیارت نوه‌ی رسول الله به راه افتاده‌اند. دارد از این‌ها انتقام گرفته می‌شود. قاتلان از روحیه‌ی مقاومت عراق که اشغالگران را شکست داد و آنان را مجبور کرد بیرون بروند انتقام می‌گیرند. ولی من به این قاتلان، هر کس که می‌خواهند باشند، می‌گویم: کشتار بی‌فایده است. این جریان ایمانی نبوی دشوار که تا الله ادامه دارد، متوقف نخواهد شد. کشتار کربلا نیز به این جریان و نبرد پایان نداد. بل‌که بر قدرت و برندگی آن افزود. کشتار در لبنان، فلسطین، عراق و ایران بی‌فایده است. کشتن دانشمندان هسته‌ای ایران به پیشرفت علمی و تکنولوژیکی ایران و پرداختن این کشور به عوامل قدرت علمی و اقتصادی پایان نخواهد داد. چرا دانشمندان هسته‌ای را می‌کشند؟ چون می‌خواهند ما جهان عرب -مرا به خاطر این حرف تخطئه نکنید، شاید زیاد مناسب این روز نباشد.- مطرب، خواننده، رقاصه و اهل لهو باشیم. از آنان باشیم که شب‌ها و روزهایشان را در بیهودگی و تجمل می‌گذرانند. ولی نمی‌خواهند در هیچ زمینه‌ای، در شیمی، فیزیک و پزشکی، دانشمند باشیم. نمی‌خواهند امتی باشیم که علم تولید می‌کند نه واردات. امام خامنه‌ای ایران را به تولید علم فراخواند. و امروز ایران علم تولید می‌کند. نمی‌خواهند امتی باشیم که علم تولید می‌کند و مانند قرن‌های پیشین صدرنشین دانش است. این مهم‌ترین عنصر قدرت است. و آنان نمی‌خواهند چنین قدرتی وجود داشته باشد.

درباره‌ی بحرین. بار دیگر زمامداران بحرین را به پاسخگویی به خواسته‌های ملت، آغاز اصلاحات مورد نظر و واقعی و ورود به گفت و گوی جدی و واقعی با اپوزوسیون به منظور تحقق خواسته‌ها و اهداف این ملت عزیز فرا می‌خوانیم.

و در روز اربعین، نمی‌توان فلسطین، قبله‌ی مقاومان، مجاهدان و شرافت‌مندان، را فراموش کرد. روز به روز برای ملت فلسطین بیش‌تر ثابت می‌شود که گزینه‌ای جز مقاومت وجود ندارد. و دشمنان این امت نمی‌خواهند ملت فلسطین به توافق برسند و به یکدیگر بپیوندند. و همیشه بر هر تلاشی برای مصالحه میان حماس، فتح و دیگر گروه‌های فلسطینی فشار می‌آورند و آن را تخریب می‌کنند. چون پروژه‌ی همیشگی آن‌ها چندپاره‌کردن مردم فلسطین، مردم لبنان، مردم سوریه، مردم عراق و مردم همه‌ی کشورهای عربی ما است.

برادران و خواهران، راه عزت، کرامت، استقلال، آزادی، قدرت، بازدارندگی، شکوفایی، امنیت و کرامت ما در لبنان، فلسطین، سوریه، عراق و همه‌ی منطقه، وحدت، اجتناب از فتنه‌ها و درگیری‌ها، حل مسائل با گفت و گو، پایبندی به مقاومت و گزینه و روحیه‌ی آن است. و تجربه‌های تاریخی از جمله این مناسبت بزرگ و شکوه‌مند ثابت کرده‌اند ما با روحیه‌ی ذلت‌ناپذیر، عاشق شهادت، امیدوار به آینده و باورمند به پیروزی پایانی، می‌توانیم امت خود را از این دوران پرخطر به ساحل آرامش، به وحدت، قدرت، سلامت، عزت و پیروزی، برسانیم.

السلام علیک یا سیدی و مولای یا ابا عبدالله و علی الارواح التی حلت بفنائک، علیکم منی جمیعا سلام الله ابدا ما بقیت و بقی اللیل و النهار و لا جعله الله آخر العهد منا لزیارتکم. السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین.

و بار دیگر: خانواده و عزیزان ما، مردان، زنان، کودکان و بزرگ‌سالان خداوند اجرتان را بیافزاید، تلاشتان را پاداش دهد، در دنیا و آخرت روسفیدتان کند و ما و شما را در دنیا از یاران حسین قرار دهد و در آخرت با حسین، پدربزرگ، پدر و مادر حسین محشور گرداند.

والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته.

بیاناتی در این رابطه با موضوعات:

• آیت الله خامنه ای
• افغانستان
• ایران
• ترور دانشمندان هسته ای ایران
• تولید علم
• سلاح مقاومت
• سوریه
• عراق
• فتنه های داخلی و منطقه ای
• لبنان
• محرم
• نیجریه
• پاکستان