ما در فرهنگمان به خدای عز و جل باور داریم و این‌که پادشاهی آسمان‌ها و زمین به دست خداوند است و همه چیز در دست اوست. ما فکر می‌کنیم در حال انجام تکلیفمان هستیم. بندگانش هستیم و بندگی‌اش را می‌کنیم. او را هم با نماز و هم با جهاد عبادت می‌کنیم و مادامی که مطیع و بنده‌ی او هستیم سرباز اوییم. و هنگامی که سرباز او هستیم بخشی از سربازان او در هستی و جهان خواهیم بود. «و هیچ کس جز پروردگارت سربازان او را نمی‌شناسد- وَ ما يَعلَمُ جنودَ ربِّكَ إلّا هو (مدثر/۳۱)». حتی اگر ما را در یک تکه‌ی کوچک از زمین محاصره کنید، می‌دانید ما چه احساسی داریم؟ این‌ها را می‌گویم که بدانید در حال جنگ با چه کسانی هستید و چه کسانی را محاصره می‌کنید. ما احساس نمی‌کنیم محاصره‌ایم. زمین، کوه‌ها، دشت‌ها، خاک، رودها، دریاها، اقیانوس‌ها، بیابان‌ها، بادها، خورشید، ماه، ستارگان، هفت‌آسمان، فرشتگان و آفریده‌های خداوند که از آن‌ها با خبریم و آن‌ها که از ایشان بی‌خبریم در کنار ما هستند. احساس ما این است که شما در محاصره هستید. امریکا با همه‌ی بزرگی‌اش در محاصره است. دشمنان ما همه در محاصره هستند. این ما نیستیم که در محاصره‌ایم. کسی که به خداوند ایمان داشته باشد محال است احساس کند در محاصره قرار دارد، حتی اگر تمام جغرافیایی که درون آن حضور دارد به روی او بسته شود. شما در حال نبردی بی‌نتیجه و شکست‌خورده هستید که به هیچ‌جا نخواهد رسید. کشتن ما فقط بر آگاهی، سرسختی و پافشاری ما و محاصره‌ی ما تنها بر اطمینان، توکل و اتصال ما به منبع حقیقی قدرت که پیروزی‌ها آفریده‌ی اوست، خواهد افزود. «و پیروزی جز از جانب خداوند نیست- و ما النَّصْرُ إلا مِن عِندِ الله (آل عمران/۱۲۶ و انفال/۱۰)».