بیانات
بخشهایی از متن بیانات:
فرازها:
مردمان بعلبک هنگام عبور کاروان اسرای کربلا از این شهر، پس از آنکه متوجه شدند این جمعیت بر خلاف ادعای امویان خارجی نیستند، به کاروان هجوم بردند و تلاش کردند اسیران را از چنگال دشمنان نجات دهند و نبردشان با سپاهیان یزید چند روز ادامه یافت. مردمان غیور این منطقه از همان دوران و تا امروز با حضور در میادین ثابت کردند هر جا ندایی حسینی به یاریجویی بلند شود آمادهی فداکاری هستند. چه این ندا از داخل لبنان باشد، چه از داخل فلسطین و چه از داخل سوریه.
همگان در لبنان چه آنها که در مسند قدرت هستند و چه آنها که نیستند باید در زمینهی شرایط دشواری که در کشور پیش آمده مسئولیتپذیر باشند. برخی عادت کردهاند هر مشکلی پیش میآید بلافاصله خود را کنار میکشند، استعفا میدهند و هیچ مسئولیتی در قبال گذشته و حال بر عهده نمیگیرند، پیامدهای این وضعیت را بر دوش دیگران میاندازند و در نقش تماشاچی ظاهر میشوند. این نشاندهندهی فقدان روحیهی ملیگرایی و بیمسئولیتی در قبال سرنوشت مردم است.
چند روز پیش وقتی آتشسوزیهای بزرگ در جنگلهای لبنان به وقوع پیوسته بود صحنهی بسیار عجیبی پیش آمد. همه کوتاهی حکومت را محکوم میکردند. از جمله وزیران، نمایندگان پارلمان، مسئولان، مدیران، رسانهها و مردم. خب پس این حکومتی که دارید محکومش میکنید کیست؟! وقتی همه محکوم میکنیم و هر کس مسئولیت را بر عهدهی دیگری میاندازد پس چه کسی مقصر است؟! در پایان چه شد؟ هیچ. آتشسوزی تمام شد و حادثهای جدید پیش آمد. هر اتفاق تازهای در کشور میافتد اتفاق قبلی فراموش میشود.
شرایط امروز نتیجهی یک سال و دو سال گذشته و این دولت و دولت قبلی نیست. حد اقل نتیجهی ۲۰ و ۳۰ سال گذشته و شرایط داخلی و منطقهای و جهانی و سیاستهای اقتصادی کشور است. الآن در صدد بازبینی علل و عوامل نیستم. اما مسلّم آن است که همه و از جمله ما باید در قبال شرایط پیشآمده مسئولیتپذیر باشیم. درصد مسئولیت هرکس متفاوت است اما هیچ کس حق ندارد شانه خالی کند. این مایهی ننگ است که کسی در قبال شرایط پیشآمده از مسئولیت شانه خالی کند. مخصوصا طرفهایی که در ۳۰ سال گذشته در همهی دولتهای پیشین حضور داشتهاند و الآن میخواهند سوار امواج مردمی شوند و میگویند میخواهیم با فساد مبارزه کنیم! هیچ کس نمیتواند ۳۰ سال حاکم کشور باشد، کشور را اداره کرده باشد و هر کاری دلش میخواسته کرده باشد سپس در آخرین لحظه مثل شریف مکه برود بالای تپه بنشیند و بگوید به من ربطی ندارد و بدبختیها را بیاندازد گردن دیگران. آن وقت چه کسی باید هزینه بدهد؟ ملت و همهی مذاهب و مناطق کشور.
کشور را در دوراهی دو بحران قرار دادهاند. اول فروپاشی مالی که پول کشور مثل یونان و… بیارزش شود و ندانیم باید نزد چه کسی رو بیاندازیم. دوم فروپاشی اجتماعی است که پس از اعمال مالیاتهای اضافه بر فقرا و کمدرآمدها به وقوع خواهد پیوست و حوادث این چند روز نشانههای آن است. میگویند یا باید از فقرا مالیات بگیریم یا کشور دچار فروپاشی اقتصادی میشود. چنین دوراهیای واقعیت ندارد. ما میتوانیم به هیچ کدام از این دو بحران برنخوریم به شرط آنکه حرف همدیگر را بشنویم و صداقت، جدیت، عزم، فداکاری، اخلاص و شجاعت داشته باشیم. لبنان کشور ورشکستهای نیست و میتواند مشکلاتش را مدیریت کند و نه فقط نجات بیابد بلکه به سمت پیشرفت برود. این حرف که دولت لبنان هیچ راهی جز تحمیل مالیاتهای تازه ندارد به هیچ وجه درست نیست.
راه حلهایی که دولت برای برونرفت از شرایط اقتصادی ارائه میدهد نباید فقط از فقرا فداکاری طلب کند. بله، عبور از این شرایط نیازمند فداکاری است اما نه فقط فداکاری فقرا. متأسفانه امروز همهی نقشههای دولت فقط در جهت فداکاری فقراست. اگر همهی گروهها، ثروتمندان، کارخانهداران، بانکها و فقرا در کنار هم فداکاری کردند و اعتماد مردم جلب شد آن وقت قطعا از مالیاتهای جدید خشمگین نخواهند شد و شرایط را درک خواهند کرد. اما این ایام که هر روز مردم خبر رسوایی، دزدی، فساد و اسرافهای میلیوندلاری، دهها میلیوندلاری و صدها میلیوندلاری میشنوند نخواهند پذیرفت که از جیب خودشان چیزی به شما بدهند. من پیش از این نیز مثال زدم که مردم حاضرند فرزندان و حتی خانه و زندگیشان را برای مقاومت بدهند چون مطمئن هستند چیزی که به مقاومت میدهند دزدیده و غارت و هدر نمیشود بلکه فقط خرج میهن، ناموس، خاک و کرامت میشود.
کشور گرفتار بحران اعتماد بسیار بسیار بسیار بسیار عمیقی میان ملت و همهی طرفهای حاضر در حکومت است. شما هر چه به مردم بگویید باور نخواهند کرد. مهم نیست مردم چه میشنوند، مهم چیزی است که میبینند. اگر مردم ببینند اقدامات صادقانه و واقعی و دوراندیشانه وجود دارد همه از آن حمایت خواهیم کرد، هرچند اقدامات دشواری باشد چون سرنوشت کشور در گرو آن است.
با احترام به متحدانمان که بیانیههایی در این زمینه صادر کردند، ما از استعفای دولت فعلی یا برگزاری زودهنگام انتخابات پارلمان حمایت نمیکنیم. میدانید چرا؟ چون اگر همه چیز خوب پیش برود حد اقل یکی دو سال طول میکشد تا پارلمان تشکیل شود یا دولت بعدی روی کار بیاید. دوم: اگر دولت قرار باشد دولت سیاسی باشد طبیعتا باید نمایندگان همین گروههای فعلی در آن حضور داشته باشند. مشکل ما بر سر اسامی وزرا که نیست. چرا کشور را یکی دو سال عقب بیاندازیم تا دوباره وزیران دیگری به نمایندگی از نیروهای سیاسی فعلی دولت تشکیل دهند؟ نتیجهی انتخابات پارلمان نیز چیزی شبیه همین مجلس خواهد بود. حد اکثر با یکی دو نفر اختلاف در کرسیهای هر حزب. سوم: برخی طرح دولت تکنوکرات را مطرح کردند. در شرایط خطرناک امروز لبنان، دولت تکنوکرات دوهفته هم دوام نمیآورد و همین کسانی که به تشکیل چنین دولتی فرا میخوانند خودشان اولین کسانی هستند که برای سقوط آن تلاش خواهند کرد. در نتیجه دولت فعلی باید بماند اما روش و روحیهاش را در مواجهه با مسائل تغییر دهد.
به مردم معترض میگوییم ما نهتنها اعتراض شما را درک میکنیم بلکه به آن احترام میگذاریم. پیام شما با قدرت به مسئولان رسید و نشانهاش هم آنکه طی چند ساعت از تصمیم مالیات بر واتساپ عقبنشینی کردند. حال چه بگوییم ایده بود و چه بگوییم مصوبه بود. اهمیت اعتراضات شما در این بود که هیچ حزب، هیچ کس و هیچ سفارت خارجی پشت این اعتراضات نبود و ناگهانی بود چون ما مدام میرویم سراغ تئوری توطئه. وزیر رسانه کنفرانس خبری گذاشت و مالیات واتساپ را اعلام کرد و مردم به خیابانها ریختند. این همان جرقهای بود که در انبار باروت افتاد. برخی مردم در تلویزیون مصاحبه میکردند و میگفتند چرا حزب الله به خیابان نمیریزد. در پاسخ میگویم اگر ما به خیابان بیاییم بلافاصله موضوع سیاسی میشود و روزنامهها تیتر میزنند پیام ایران از خیابانهای بیروت به امریکا! اگر قصد ادامه دارید توصیه میکنم اجازه ندهید هیچ کدام از گروههای سیاسی روی موج اعتراضات شما سوار شوند چون مطالبات اجتماعی شما تباه خواهد شد و موضوع رنگ سیاسی پیدا میکند.
همچنین برخی پرسیدند حزب الله چرا به قولش عمل نکرد و هنگام تصویب مالیاتهای جدید برای فقرا به خیابان نیامد. پاسخ این است که آن قول سر جایش است اما هنوز چیزی تصویب نشده و اگر هم همچون سال گذشته تصویب شود هنوز در پارلمان امکان اصلاح آن وجود دارد. اما اگر در پارلمان و از طریق هیچ کدام از سازوکارهای قانونی تصویب نشد آن وقت ما به خیابان خواهیم آمد. اما تفاوت به خیابان آمدن ما با به خیابان آمدن شما این است که اگر ما بیاییم تا وقتی موضوع حل نشود نمیرویم! ما حزب بزرگی هستیم و به خیابان آمدنمان گزینهای نیست که هر روز به عنوان اهرم از آن استفاده کنیم و یک تصمیم تاریخی خواهد بود و سرنوشت همهی مسائل کشور را تغییر خواهد داد. تا این لحظه تنها چیزی که به آن فرا میخوانیم همکاری و مسئولیتپذیری همگان در حکومت برای حل مشکلات است و امیدواریم روزی فرا نرسد که ما مجبور شویم به خیابان بیاییم.
اگر کسی خیال کرده است میتواند از این اعتراضات برای تغییر رئیس جمهور استفاده کند در اشتباه است و بنده به این افراد میگوییم شما نخواهید توانست این کار را انجام دهید و زمانبندیتان اشتباه است. به جای این فعالیتهای سیاسی امروز همه باید برای حل مشکلات کشور تلاش کنیم.
جستجو
دغدغههای امت
-...
-
لبیک یا حسینگفتارهای عاشورایی سالهای ۱۴۳۲ تا ۱۴۳۵ قمریانتشارات خیمه
-
چرا سوریه؟سخنرانیها و مصاحبهها دربارهی سوریه از سال 2008 تا 2016 میلادیانتشارات جمکران
-
امام مهدی(عج) و اخبار غیبسخنرانی شبهای پنجم و هفتم و نهم محرم 2014 میلادیانتشارات جمکران